Na 3 jaar liep het eind juni mis. We verweten elkaar beide hetzelfde, dat we niet meer voldoende aandacht hadden voor elkaar. Maar terwijl ik nog steeds zeker was (ben) dat zij de enige is voor mij en ik daaraan wilde werken, was zij niet zeker en verkoos ze om afstand te nemen. Ik heb in mijn leven altijd alles zwart - wit bekeken en daarom wil ik zo graag dat alles vanaf nu terug in orde is. Gisteren heb ik haar nog gezien en mijn gevoelens uitgelegd. Ik heb zelfs gezegd dat het volgens mij zeker nog in orde komt. Daarop antwoorde ze dat het voor mij allemaal zo duidelijk was (zwart/wit) maar dat het voor haar meer kleuren zijn en ze het momenteel niet weet. Ze zei ook dat ze nog dat ze het héél druk had en nog geen tijd gehad heeft om mij te missen ...

Vroeger ben ik misbruikt en mijn ex was mijn maatje wij troosten elkaar. Af en toe voel ik me klein. Ik mis haar maar kan het niet opbrengen contact met haar te zoeken.
Ik voel me zo verdomde kut nu

Net een vriend van hem aan de lijn die ons altijd naar Schiphol bracht. Vertelt ff doodleuk dat hij hun vorige had gebracht en morgen weer op gaat halen... Moet alles dan hetzelfde gaan als met mij? Die vriend wist overigens niet dat hij mij maanden bedonderd heeft maar dat heb ik dus ff verteld. Is niet aardig van mij maar hij is al zo lang niet aardig tegen mij!! En die vriend wist niet eens dat hij al 8 weken bij me weg was omdat hij hem de laatste ook zo weinig spreekt. Hij moet vooral zo doorgaan om zijn vrienden ook te laten vallen en voor taxi te gebruiken. Wat een eikel. Hij is niet degene die ik dacht dat hij was maar ik mis wel degene die ik dacht dat hij was.

Daar staan we. Tussen vier enorme containers, om ons heen mistige weilanden en ergens in de verte een kleiduivenschietende idioot die op zondagochtend om half vijf blijkbaar niets anders te doen heeft dan zijn hobby uitoefenen.
Hoe kwamen we hier ook alweer terecht? Hoe lang is het geleden dat we voor de laatste keer zo tegenover elkaar stonden? Twee maanden, drie? Misschien wel meer. Ik heb hem zo diep uit mijn herinnering geprobeerd te bannen dat ik haast vergeten ben hoe het was. Het lijkt ook allemaal zo'n eeuwigheid geleden, een vorig leven bijna.

Zijn lippen raken de mijne, en in een laatste poging tot stil verzet kus ik hem niet terug. Maar ik duw hem ook niet weg. Ik sta daar maar, mijn lippen gesloten op de zijne, terwijl er allerlei koortsachtige gedachten door mijn hoofd gaan en er een orkaan door mijn lijf raast door zijn aanraking alleen al. Een ware oorlog tussen gevoel en verstand. Zijn vingertoppen gaan door mijn hals en de vlammen schieten door mijn lijf. Ik voel hoe ik me langzaam openstel, ik kan het proces van overgave bijna tergend voelen naderen. Zijn geur komt in mijn neus, dezelfde geur die me zo lang zo vertrouwd is geweest. Flashbacks vliegen door mijn hoofd. Opeens staat me weer heel helder voor de geest hoe het ook alweer was. Is het dan echt zo lang geleden allemaal?

29 december 2001,

Toen kreeg met mijn nu huidige ex, we hebben een realtie van ongeveer 2,5 jaar gehad en op 29 april 2004 ging het helaas uit.
Koninginnennacht gingen we met z'n tweeen uit in de stad heel gezellig, maar na verloop van tijd werden we toch wel dronken. En je kent het spreek woord " kleine kinderen en dronken mensen spreken de waarheid. Op een gegeven moment zegt mijn ex kom we gaan naar huis. Dus we gingen naar huis en toen kregen we ruzie (overigens was dit niet de eerste keer we hadden al wat problemen)
Maar ik was het zo zat dat ik zei weet je wat rot maar op, ik ben er klaar mee.

Ben kapot. Weet niet meer hoe ik verder moet. Na ruim 3 jaar prachtige tijden lijkt het nu (voor iedereen onverwacht) over te gaan. Ineens zegt ze dat ze twijfeld over haar gevoelens. Nooit heeft ze iets aangegeven. We zijn pas nog op vakantie geweest (was geweldig). Toen ze 1 jaar geleden bij de politie ging werken is ze volgens mij een beetje gaan omslaan. Zij ziet de politie als haar eigen wereld. Ik snap daar niks van. Ik ben nu al 4 dagen mezelf niet meer, eet niet, slaap slecht en voel me eigen leeg en gebroken van binnen. Heb het gevoel of ik de wereld niet meer aankan en voel me erg in de steek gelaten en bedrogen.