Het is nu al meer dan een week geleden dat ik het contact verbroken heb (zie dagboek). De eerste paar dagen ging het verbazingwekkend goed met me. Ik kon heel rationeel redeneren dat dit de beste manier was om door te gaan. Ik moest voor mezelf kiezen anders zou ik eraan onderdoor gaan en heb dit ook gedaan. Was eigenlijk wel een beetje trots op mezelf. Maar nu, nu voel ik me wederom weer heel erg leeg en verdrietig. Ik mis hem zo. Dit is eigenlijk begonnen sinds dit weekend (zie dagboek). Tot nog toe heb ik al het contact weten te vermijden en hij heeft zich aan zijn woord gehouden en heeft ook geen contact met mij gezocht.

....hoe je het contact verbreekt, en dan echt geen contact meer, terwijl het gevoel zegt dat ik alleen maar bij haar wil zijn!
Ze heeft me duidelijk gemaakt dat het over is, maar toch bel ik elke keer om te vragen of ze langskomt. Ik kan het niet laten, en weet wel dat het beter is om het niet te doen! Ik ga er kapot aan, alle vernederingen die ik aan moet horen, het is gewoon niet goed voor me.

Hoe hebben jullie dat gedaan? Kan toch moeilijk mijn handen er af hakken (even een slechte grap tussendoor). Zucht....tips zijn welkom.

ben net wakker. Ik moet zo mn werk. Ik begin vandaag aan nieuwe baan. Binnen hetzelde bedrijf maar ik mijn contract van onbepaalde tijd om moeten zetten in een contract voor 1 jaar. Ik heb zijn steun nu hard nodig. In in soort gevallen was hij degene met wie ik hier over kon praten en die mij zou steunen. Oh wat heb ik hem nodig. Maar ja is op vakantie met een ander en denkt niet eens aan mij..

Hoi Iedereen,

Graag deel ik met jullie mijn ervaring en de lessen die ik daaruit geleerd heb.

Het begon eigenlijk in de zomer van 2002, nu twee jaar geleden. In deze periode leerde ik een meisje van de univ, waarmee ik het hele jaar al goed mee kon vinden, nog beter kennen. We waren allebei nog nooit met iemand samengeweest, maar het klikte tussen ons en we begonnnen aan iets moois.

In het begin was het dat ook, we lagen vaak samen in het park. Haar hoofd tegen mijn schouder, terwijl ik zachtjes mijn hand door haar haren liet varen. Liefde was voor mij een heel nieuwe ervaring en kdacht dat het nooit meer voorbij zou gaan, we amuseerden ons, konden het goed met elkaar vinden, dus wat zou er fout kunnen gaan ...

Wat haat ik zondag zeg!
Niets te doen op straat, hier niet, nergens niet!
Voel me dan ook weer eens zwaar kloten en vreselijk eenzaam, hoe kan het ook anders als je weer eens helemaal alleen zit te kijken en te wachten tot de dag voorbij is?!
En dan zeggen mensen "zoek dan vrienden" ja, HOE DAN???
Ik ben al niet iemand die op een ander af gaat, het moet gewoon gebeuren... net als het met mijn ex gewoon gebeurde.
Bah! wat een rotdag weer...

ik hoorde net dat er een meisje van 22jaar zelfmoord had gepleegd in de huis van haar ex. kende haar niet, maar ben er wel van geschrokken! ze was namenlijk al behoorlijk depressief, maar toen haar vriend het een tijdje geleden uitmaakte, was dat zeker fataal. zo zonde misschien was ze over 2 jaar wel super gelukkig met een andere jongen, en nu zal ze dat nooit weten. laatste tijd zijn er nogal veel van mijn leeftijdsgenoten overleden, sommige kende ik en sommige wonen in de buurd. de een door ziekte de andr een ongeluk. kan er ook niet van slapen de laatste tijd. zo zie je maar het leven kan

Ik weet niet wat het is, of eigenlijk weet ik dat stiekem wel, maar ik ben nog helemaal niks opgeschoten in het verwerken van alles. En ja, dat komt, blijkt nu, omdat ik steeds weer contact met hem had. Contact alsof we nog gewoon een relatie hebben. Vorige week heb ik hem gevraagd mij voorlopig niet meer te bellen, ik bel hem zodra ik daar klaar voor ben. Hij was het daarmee eens. Maar 3 dagen later spreekt hij me aan op msn, waarna we weer bellen. De volgende dag hetzelfde verhaal en de dag daarna belt hij wederom voordat hij gaat slapen. Ik heb hem de volgende dag een email gestuurd met daarin wat concrete vragen, wat hij nou eigenlijk wil en verwacht. Daarop belden we weer, en hij vroeg zich af waarom ik mezelf zo kwelde door hem vragen te stellen waarvan ik het antwoord al weet. Ik uitleggen dat dit een soort van noodkreet was, omdat de signalen die hij uitzendt zo tegenstrijdig zijn. Maar nee, hij wilde ECHT geen relatie, dacht niet dat het nog goed ging komen, en zijn verklaring was simpelweg: ik vind de overgang ook moeilijk, ben toch weer alleen. JA, ik ook, en dat is dus wel even fijns zijn schuld. Het gekke is dat ik verdomme nog oprecht medelijden met hem krijg, en ik weer veel te lief voor hem was aan de telefoon. Wederom hebben we afgesproken dat hij mij niet gaat bellen, en ik heb er enorm op aangedrongen en gezegd dat ik het meende, dus ik neem aan dat hij zich er nu wel aan houdt. Maar ondertussen weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet. De hele dag rollen de tranen over mijn wangen, ik kan niet stoppen, heb nergens zin in en zorg absoluut niet voor mezelf wat betreft goed eten. Het interesseert me ook geen bal eerlijk gezegd, ik heb toch geen honger. Ik wil zo graag boos op hem zijn, maar het lukt niet.