Ik heb wat ontdekt. Het lijkt het ei van Colombus wel, maar dan nog een slagje eenvoudiger. Alhoewel. Waarschijnlijk wist ik het al lang, maar heb ik het uit de grote soep van emoties en gedachten nooit zo kunnen destilleren: Ik wil weer lief tegen haar doen. Weer met haar praten, weer alles met haar delen, en het weer net zo gezellig hebben als eerst. En een liefdesrelatie hoeft dan niet eens zo nodig... Ik loop mezelf de hele tijd gek te maken en maak haar verwijten die niet redelijk zijn. En ik geloof er nog in ook. Dat is dus duidelijk. Maar die vervelende nieuwe slome lul met wie ze het zo gezellig heeft. Die zit me in de weg. Het is te gek voor woorden maar ik ben gewoon zo jaloers als een klein kind. Is dat nou ook echt zo kinderachtig of ook enigzins normaal? Bovendien worstel ik met het gevoel dat ik het haar niet kwalijk mag nemen. Ze heeft haar eigen leven en zoekt ook maar haar eigen geluk, wat ik haar werkelijk van harte gun. Maar ik daarentegen loop in mijn zoektocht naar de helige graal der blijdschap tegen die lapzwans op. En tegelijkertijd worstel ik ook met het gevoel dat hem al helemaal geen blaam treft omdat hij geen enkele (on)geschreven regel heeft overtreden. Toch mag ik hem niet..

Gisteravond kwam hij zijn post halen. Ik had er een kaart bijgedaan met hoe ik me voel. Hij zou hem straks wel lezen, maar daar had hij waarschijnlijk geen tijd voor, want hij ging naar huis. Daar is zij zolang zijn ouders op vakantie zijn. Ben blij dat ze allebei geen eigen huis meer hebben. Deze gedachte slaat nergens op, want ze zien elkaar toch wel, maar ja. Ik vroeg of hij nog van me houdt. Hij zei niet meer op die manier en zeker niet genoeg om bij je terug te komen, maar dat wist je al. Ik weet het wel, maar begrijp het niet. Hoe kan dit na al die jaren. We hadden het toch goed samen in ons huisje.

Afgelopen weekend heb ik met zijn vader gesproken (zie dagboekberichten). Duidelijk is geworden dat hij nog steeds erg in de war is. Hij vindt het moeilijk om zich weer open te stellen voor mij. Bang om weer gekwetst te worden. Heel begrijpelijk. Op dit moment wil hij alleen nog maar vriendschap.
Dit heeft me aan het denken gezet. Grappig, je komt erachter dat je bepaalde dingen al een hele tijd weet maar dat je toch die bevestiging nodig hebt van een derde. In dit geval zijn pa.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Heb hem gevraagd langs te komen en we hebben gepraat. Heb hem gevraagd mij te laten. Geen contact meer met mij op te zoeken zodat ik dit allemaal een plaats kan geven. Mijn ex is een lieve jongen en ik denk dat het gewoon niet de juiste tijd was voor ons. Ik ben dan ook niet boos op hem en haat hem ook niet. Als ik ooit zover ben zal ik hem ook wel weer toelaten in mijn leven. Maar voorlopig niet. Ik kies nu even voor mijzelf.

Als een drenkeling

Ergens,
tussen land en water
zwemt hij,
verloren in het niets
daar,
aan de overkant
wacht de veilige haven
hier,
lonkt de diepte van de zee
hij,
verdrinkt
in twijfels.

Zo voel ik mij dus: steeds zwevend tussen droom en realiteit, tussen wat het hart zegt en het verstand. Met als enige zekerheid, het water, simbool voor de liefde, als een oneindige zee, soms kalm en rustgevend en plots alles verslindend.

Voelde me vandaag al niet echt geweldig en dan heb ik ook nog eens een klotegesprek met m'n ex.
Ze wil van de week nog wat spullen komen halen.
Doet ze maar als ik niet thuis ben, wil niet weer voor haar neus instorten! Kan ik beter doen als ik thuis kom en zie dat de spullen opgehaald zijn.
Daarbij wil ik kost wat kost voorkomen dat ze nu al te weten komt dat ik helemaal geen tattoo heb, maar voor all you need is love in amsterdam was!

Zaterdag uitgeweest naar wat ooit 'ons' cafe geworden was. Het ging goed! Hij was er niet, verder geen bekenden en lol gehad met een vriendin. Helemaal leuk allemaal!
De volgende dag belooft te gaan kijken bij een sporttoernooi van mn broertje. Nou ben ik helemaal geen teamsport mens. Ik mijd sportvelden liever. Maar goed, zo once in a while moet ik er gewoon aan geloven blijkbaar. De laatste keer op een sportveld was om naar een wedstrijd van mn ex te kijken, een hele stap van mijn kant vond ik toen... en ja hoor, ik voelde de bui al een beetje hangen. Op de weg terug hield ik het niet meer! Weinig geslapen, slecht gegeten... onbewust maalt er dan toch weer het een en ander door je hoofd... en de tranen rolden over mn wangen! En dat terwijl ik pas nog zo stellig zei dat ik er ECHT wel over heen was. Hmmmmm... is dat dan wel zo? Zou ik hem dan missen (na alles wat er gebeurt is?!)? Zou dit gewoon toch nog weer een stukje verwerken zijn? Kwam het door de beloftes die ik mn ex gemaakt had om toch echt vaker naar zn wedstrijden te komen kijken, maar die ik nooit heb uit kunnen voeren, terwijl dat veel voor hem (en ons) betekent zou hebben? Misschien is het wel zoals Juliana beschreef; dat ik dit nu ook weer van mn lijstje kan schrappen?