Ben dan eindelijk in de volgende fase aanbeland, het duurde even, maar kennelijk was dat nodig.
Ik ben met hem uit eten geweest en we zijn samen tot de conclusie gekomen dat we elkaar echt even een tijdje niet moeten zien, om te wennen aan de niet-relatie-situatie. Want hij zei dan wel zo grootmoedig dat hij het prima vond zo, maar nu gaf hij toch toe dat hij me veel te vaak wilde zien - en dat dat er dus uitmoet (waarom denk ik dan, maar ach). Wel hebben we afgesproken om af en toe te bellen, maar de eerste keer hangt totaal van mij af, om mij wat meer ruimte te geven, want op dit moment ben ik nog veel te veel met zijn gedrag bezig. Ik wil hem echt zo lang mogelijk niet bellen, al is het maar om hem te laten denken dat ik prima zonder hem kan. Weet hij veel dat ik mentaal afgepeigerd ben aan het einde van de dag doordat ik constant tegen mezelf zeg dat ik niet moet bellen en sterk moet zijn.

Espacially for all the heartaches on this site, dedicate this song to your loved one, enjoy the lyrics and if you would like to i'd even be able to give you the song itself...

Time, it needs time
To win back your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can bring back your love someday
I will be there, I will be there ...

Fight, baby I fight
To win back your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can break down the walls someday
I will be there, I will be there.

If we'd go again all the way from the start
I would try to change things that killed our love

Gisteren naar vriendin geweest die in 'zijn' stad woont. Het zuiden des lands. we gingen uit. Het was een ramp! Er waren alleen maar stomme jongens van onder de 24 en voelde me erg oud Verder wel gezellig. Was ook de eerste keer dat ik daar was zonder hem. Dat was best gek en op veel plekken kwamen herinneringen boven..... Kwam ook nog een vriend van hem tegen die vrolijk zei: "oja! vriendinnetje van X!" Ik riep nog vrolijker over de bar "neeh niemeer he?!" en kreeg een gratis drankje van de barman. Nou nou, wat een feest en ik dacht nog goh het ziet er vast uit alsof ik er helemaal overheen ben!! Maar hoelanger de nacht vorderde hoe meer ik me ging irriteren aan al die stomme mensen en mn vriendin met relatieproblemen had ook niet echt een positieve kijk op de liefde! ..voelde me dus een beetje in een dip glijden...: wat een ellende dat het uit is, hoe kan het nou dat het zover is gekomen, niemand is leuk, ik vind nooit meer iemand, ik blijf over! Ik kreeg in de auto op weg naar onze laatste uitgaanspoging (een of ander feestje) heel erg de neiging om hem te sms-en, ookal was het 3 uur 's nachts. Een sms-je geschreven naar hem..maar niet verstuurd. (merk dat soms alleen het sms-je schrijven al helpt, dus zonder te versturen)

En wat dan gunstiger is in dit geval weet ik niet. Gister en eergister heb ik geprobeerd mijn zinnen op iets anders te zetten. Bankje gekocht (had ik nog nodig), beetje gezellig gedaan, In Oranje gezien met een goede vriend. Erg gezellig, en dan ook echt! Ook vannochtend, tijdens mijn werk, nog altijd bijzonder goed gemutst. Bezigheidstherapie is dus niet helemaal onzin. Het jammere is alleen dat het toch altijd een beetje geforceerd blijft. En dat de momenten waarin je even niets te doen hebt momenten van bezinning zijn. Voila, hier zo'n moment. En dat zijn dus van die momenten die je liever niet hebt.

Ben gisteravond weer voor het eerst gaan stappen. Echt een fiasco! Ik kon aan niks anders denken dan aan hem.. Normaal na het stappen kon ik lekker tegen hem aankruipen en nu helemaal alleen. Ik zag steeds beelden van ons samen en kon niet echt genieten van mijn stapavondje. Ik doe mijn best. Wil weer gaan genieten, maar kan het niet van me afzetten. Dit is zo moeilijk. Het is nu 6 weken geleden en tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar hoelang gaat dit nog duren? Ik voel me nog hetzelfde als in het begin en droom nog steeds over hem en word nog steeds jankend en met een knoop in mijn maag wakker.

ben afgelopen vrijdag met een vriendin onbeperkt wezen treinen was erg gezellig ben ook naar rotterdam geweest waar hij dus dichtbij woont...ik wou dat ik van die dag kon genieten en hem ff zou vergeten maar bij alles moest ik aan hem denken...op 1 of andere manier voel ik me toch wel ietsjes beter dan eerst ook al hoor ik nog steeds echt helemaal nix van em maar is misschien ook wel beter...ik zal em echt nooit vergeten en ik hoop eigenlijk hij mij ook niet...het is nu bijna 3 weken geleden maar toch nog erg pril allemaal...ik hoop echt dat ik er gauw overheen kom want et valt iedereen wel op

We kende elkaar al enkele een enige tijd, zo'n 1,5 jaar. We werken in hetzelfde cafe en konden altijd al goed met elkaar opschieten. Op het eerste gezicht verschilde we nogal met elkaar kwa stijl, maar we hadden meer met elkaar gemeen dan we dachten.
Op een avond waren we allebei op een feestje van een gezamelijke vriend en vriendin. We raakten aan de praat en van het een kwam het ander en het was een leuke avond waarvan we beiden zoiets hadden "We zien wel." Een paar afspraakjes later was onze relatie een feit, we konden bijna niet meer zonder elkaar.
We waren beide student maar zij had een veel grotere ruimte zodat ik bijna altijd bij haar was, wat totaal geen problemen opleverde. Ik zag m'n kamer maar weinig en na ruim een jaar zijn we gaan samenwonen. Het was een grote beslissing, maar aangezien we toch al praktisch samenwoonden zou dat niet voor problemen zorgen.