Dit is een gedicht dat ik vlak na het vertrek van mijn ex aan haar heb geschreven.
Misschien dat het voor iemand anders eventueel wel zou kunnen werken, voor mij heeft het niets gedaan helaas...

Omdat ik zo veel van je hou...

Jij was mijn alles in mijn leven
We waren zelfs getrouwd...
Ook al duurde het maar even
Ik hou van jou, jij hield van mij
Nu...
Nu voel ik me gevangen...
Nee, absoluut niet vrij...
Ik streek over je wangen
Ik streek door je haar
En dan dacht ik...
Damn...
Wat hou ik veel van haar...
Gevangen in mijn gedachten
Omdat ik altijd...
Altijd op jou zal wachten

Ik heb het op het moment weer ff heel erg moelijk, maar ik dacht ik moet ook maar weer op de versier toer gaan gister avond! Dus met me "aangeschoten avond" heb dus met haar gezoend. Ik heb vanavond ook met haar afgesproken, maar nu denk ik vind haar helemaal niet leuk. Maar toch met haar afgesproken. Willen jullie me advies geven! Zal ik de afspraak afbellen of moet er wel naar toe gaan? Ik denk nog steeds teveel aan me ex! Gisteravond was zei ook bij een feest waar ik was gelukkgi heb ik haar niet gezien! Maar toch blijf je een beetje om je heen zoeken! En waarom?? Vrienden van me hebben haar wel gezien, en toch vind ik het nooit leuk om dat te horen als ze haar hebben gezien.

Nou, ik ben vanaaf naar het cafe geweest, ( zie vorige dagboek ) Het viel mee, voornamelijk omdat ik zulke schatten van vriendinnen heb die me zo goed steunden op dat moment. Vond het raar om hem te zien, gelukkig was ZIJ er niet. hij zag er natuurlijk op zijn best uit. Heb het lef gevonden om naar hun toe te lopen, en heb fijn gepraat met wat oude vrienden.

Hij keek me heel raar aan, alsof hij beledigd was dat ik niet veel met hem sprak. Heb uiteindelijk nog wat met hem geklets over koetjes en kalfjes. Stond gewoon te trillen op mijn benen. Kan me er soms zo over verbazen dat 1 persoon zoveel teweeg kan brengen bij me. Denk dat ik contact met hem voorlopig mss toch nog maar uit de weg moet gaan. Op avond zoals vandaag, besef ik gewoon nog meer hoe erg ik hem mis..

Vandaag heb ik hem nog gesproken nadat ik helemaal in de stress was geraakt van het berichtje van zijn vader (zie dagboekbericht). We praten heel gezellig en hij merkte dat ik niet helemaal oke was. Is vanavond bij me langs geweest om me te troosten (er zijn op dit moment een aantal dingen niet helemaal in orde) en me te steunen.
Heb hem uiteindelijk gevraagd wat ik van het gesprek met zijn vader kan verwachten. Nu hij er toch was kon ik het net zo goed aan hem vragen. Het kwam erop neer dat hij geen relatie wil maar vriendschap omdat hij gelooft dat hij er op die manier beter voor me kan zijn. Vrienden, wat haat ik dat woord als dat uit zijn mond komt! Heb gehuild en gehuild, dit is dan het einde. Heb alles gedaan wat ik kon.

Vandaag heb ik haar gezien. Ze wilde face2face praten namelijk. Ik had me glashard voorgenomen te zeggen dat ik haar niet meer wilde zien (voorlopig). Ik ben er van overtuigd dat "beste vriendje spelen" namelijk tot nog veel meer dubieuze moeilijke gevoelens zou leiden en daar had ik niet zo'n zin in. Bovendien was ik flink pissig. En dan bel je aan, zie je haar staan, en lijkt alles weer het oude. Vervolgens begint zij op een werkelijk heel oprechte manier te zeggen dat ik belangrijk voor dr ben -terwijl ik me onbewogen hou natuurlijk- en nog te huilen ook. "Ik vind het ook heel erg!" En dan breek ik, en dus kan ik al mijn weloverwogen voornemens niet waarmaken.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Triest dat je op je dertigste er pas achter komt wat echte verliefdheid is. Had ik je maar eerder ontmoet. Elke dag is er wel een moment dat ik aan je denk. Zelfs na al die weken. Soms rijd ik in de omgeving van je bedrijf, maar ik durf er nooit dichtbij te komen. Ik had verwacht dat de verliefdheid snel over zou gaan, maar ik kan de ontmoetingen maar niet vergeten. Er is nooit iets gebeurd, maar in mijn hoofd des te meer. Ik ga naar bed denkend aan je en sta op met jou. Weet me geen raad meer. Waar is het einde..............is er wel een einde?

Is eigenlijk niet heel bijzonder, maar ga vanaaf waarschijnlijk voor het eerst sinds het uit is weer naar het cafe waar we samen altijd kwamen, en waarvan ik weet dat HIJ er ook is met HAAR.
Heb het nu al zo lang ontweken, denk dat ik er maar gewoon weer es heen moet gaan, en me proberen te vermaken.
Ben alleen bang voor mijn reactie als ik hem en mss haar zie..