Bijna 2 jaar geleden nu. Onze wereld heeft op zijn kop gestaan, niets was meer zeker.
Toch is alles weer goed gekomen tussen ons. Ondanks haar stellige overtuiging dat het over was, zijn wij doorgegaan. Doorgegaan omdat we niets te verliezen hadden. Er was goddank niemand anders in het spel, en we hadden geen hekel aan elkaar. Het zijn zware jaren geweest, maar ook jaren van zelfreflectie. Hoe kon het nu zo ver komen!

Ik ben nog maar een weekje thuis voordat ik weer weg moet voor mijn werk. Het zullen weer een paar rottige weken worden. Waarin het contact zich beperkt tot mail(minimaal) en bellen. Zie er behoorlijk tegen op.
Nu hebben we het gezellig, zitten knus op de bank bij de open haard. Liggen tegen elkaar aan in bed, maar verder gaat het niet. Ze wil absoluut geen sex. Omdat ze nog steeds twijfelt of ze van me houd. Stiekem weet ik dat er maar 1 weg is, maar dat is niet de weg die ik wil!

Hoe lang moet je geduld hebben met iemand die twijfelt? Kan het terugkomen, of is het gewoon tegen beter weten in doorgaan. Is het echt wel een midlife crisis? Mijn 2012 zal een jaar worden die ik niet snel zal vergeten. Zelf snapt ze er ook weinig meer van. Ik hou van haar, maar zo ga ik langzaam kapot.

ps Een gelukkig 2012, ondanks alle hartenzeer!

In de afgelopen maanden heb ik het idee gehad dat het steeds beter ging. Veel leuke dingen gedaan en beleefd. Veel momenten gehad dat de liefde weer om de hoek kwam kijken. Gewoon weer fantastische sex en gesprekken.
Maar plotseling was het er weer. De twijfel of ze van me houd, zoals een man en vrouw van elkaar zouden moeten houden. Zoals zij dat zelf uitdrukt. Weer die grond onder mijn voeten weg. Weer dat afgrijselijke gevoel van twijfel.

8 weken na het " ik wil scheiden" bericht, is er nog steed geen zekerheid. Natuurlijk veel te snel, want hoe kan iemand die eigenlijk met de koffer al in de hand stond, opeens weer zoveel van je houden dat de dreiging weg is.
De twijfel bij haar of het wel zin heeft om het nog een keer te proberen, breekt mij telkens weer. Ik weet dat die twijfel er is, maar elke keer als die uitgesproken word, zit ik weer in zak en as.

We zijn nu 7 weken verder nadat het hoge woord eruit is gekomen. Zoals ik eerder schreef, zit ik voor mijn werk veel in het buitenland. Het weggaan was dit keer extra lastig. Haar twijfel of het ooit wel goed zou komen, heeft ervoor gezorgd, dat ik als een wrak aan de andere kant van de wereld zit. Elk sms-tje, mailtje of belletje malen door mijn hoofd en wordt letter voor letter geanalyseerd. Aan de ene kant zegt ze dat ze er voor wilt gaan om samen met mij gelukkig te worden, waarna na een uur ze meld dat ze zo twijfelt of ze ooit nog van mij gaat houden.

Plotseling was het daar. De opmerking, ik wil van je scheiden. Dat had ik niet zien aankomen. Voor mijn werk was ik weken weggeweest, na een paar dagen kwam het eruit. Niets gemerkt in het bel en mailverkeer. Geen (voor mij als man) duidelijke signalen.
Als het ware stond de verhuiswagen al voor de deur.
Het gevoel voor mij was er niet meer. In ieder geval niet zoals het zou moeten had ze gezegd. Mijn gevoel voor haar is nog altijd onveranderd. Ik hou nog steeds intens van haar en wil haar ook niet kwijt.