Plotseling was het daar. De opmerking, ik wil van je scheiden. Dat had ik niet zien aankomen. Voor mijn werk was ik weken weggeweest, na een paar dagen kwam het eruit. Niets gemerkt in het bel en mailverkeer. Geen (voor mij als man) duidelijke signalen.
Als het ware stond de verhuiswagen al voor de deur.
Het gevoel voor mij was er niet meer. In ieder geval niet zoals het zou moeten had ze gezegd. Mijn gevoel voor haar is nog altijd onveranderd. Ik hou nog steeds intens van haar en wil haar ook niet kwijt.
Stomgeslagen heb ik naar haar verhaal geluisterd, waarna zij weggegaan is. Om het bij te laten aankomen.
Nadat zij met andere mensen heeft gesproken(familie) hebben wij nog uren gesproken.
Zij had verwacht dat door deze beslissing te nemen een zware last van haar schouders gevallen zou zijn. Maar de nacht erna hebben wij ons beide zo ellendig gevoeld, dat zij toch besloten heeft om het nog een keer te proberen. Zowieso om te kijken waar het nu fout gegaan is. Wij zijn onderhand al 14 jaar bij elkaar, hebben een dochter van 9. Om nu ons huwelijk op te geven, omdat haar gevoel voor mij veranderd is, had ik veel moeite mee.
Ik denk dat het laatste jaar haar gevoel voor mij veranderd. De intimiteit was zo goed als verdwenen, mijn humeur daardoor ook. Daardoor haar gevoel weer minder. Hier was dus niet zomaar uit te komen.

Ik heb dus een grote schop onder mijn kont gehad, hopelijk kan ik het tij nog keren. De liefde zal toch niet helemaal weg zijn! Over een paar weekjes gaan we een paar weken op reis. Met z'n drieen op trektocht door thailand. Misschien is dit het keerpunt in onze relatie. Of toch door gaan met scheiden, of weer gelukkig worden als stel.