We zijn nu 7 weken verder nadat het hoge woord eruit is gekomen. Zoals ik eerder schreef, zit ik voor mijn werk veel in het buitenland. Het weggaan was dit keer extra lastig. Haar twijfel of het ooit wel goed zou komen, heeft ervoor gezorgd, dat ik als een wrak aan de andere kant van de wereld zit. Elk sms-tje, mailtje of belletje malen door mijn hoofd en wordt letter voor letter geanalyseerd. Aan de ene kant zegt ze dat ze er voor wilt gaan om samen met mij gelukkig te worden, waarna na een uur ze meld dat ze zo twijfelt of ze ooit nog van mij gaat houden. Dit zorgt bij mij voor kortsluiting. Vragen naar haar gevoel voor mij werkt alleen maar averechts, zeggen dat ik van haar hou ook trouwens. Soms denk ik wel eens, gewoon de knoop doorhakken en door gaan. Maar daarvoor hou ik teveel van haar. Zelf een datum prikken is onmogelijk. Ik weet zeker dat wanneer die datum er eenmaal is, en zij de koffers nog niet gepakt heeft, ik er zo weer een paar maanden bij plak.

Positief is wel, dat we nog steeds bij elkaar zijn.