In de afgelopen maanden heb ik het idee gehad dat het steeds beter ging. Veel leuke dingen gedaan en beleefd. Veel momenten gehad dat de liefde weer om de hoek kwam kijken. Gewoon weer fantastische sex en gesprekken.
Maar plotseling was het er weer. De twijfel of ze van me houd, zoals een man en vrouw van elkaar zouden moeten houden. Zoals zij dat zelf uitdrukt. Weer die grond onder mijn voeten weg. Weer dat afgrijselijke gevoel van twijfel.
Dit keer kon zij niets verzinnen waarom. De vorige keer waren er nog punten van kritiek. Nu helemaal niets. Alleen haar twijfel. Materialistisch gezien hebben wij het fantastisch. We reizen de wereld over. Kunnen doen wat we willen. Onze dochter weet van niets en is een bijzonder gelukkig kind. Dat alles is straks anders. allemaal vanwege twijfel.
Er is niets schokkends tussen ons gebeurd. Geen ander, geen machtsspelletjes. Het enige wat ik kan verzinnen is een midlife crisis. Ze "voldoet" eigenlijk aan alle punten. Relatietherapie hoeft niet meer zegt ze.
Het is voor haar makkelijker om te blijven dan om weg te gaan zegt ze. Maar dan meer als huisgenoten dan als man en vrouw. Als ik daar niet tegen kan, dan moet ik maar weggaan zegt ze. De beslissing ligt zo bij mij. Moet ik wachten tot het overwaait, of moet ik aan mezelf denken en een einde aan deze twijfel maken.

Verscheurd, zo voel ik me....