Straks is het zover, na ongeveer drie maanden zal ik haar weer in levende lijve gaan zien. Ik heb haar zo gemist. Gisteravond even telefonisch contact met elkaar gehad. Ze komt niet terug op haar beslissing. Waarom blijf ik dan die zeer vermoeiende hoop houden. Ze gaat eerst naar mijn ouders, vrienden. Haar dochter is ook mee. Haar dochter was gister even bij me. Menn wat heb ik nadat ze weg was het moeilijk gehad.
Ik voel me ziek.......

Ik kon vanavond niet trainen. Helaas, mijn lichaam zegt even stop. Het kan nu even niet verder. De computer aangezet. Nu weet ik waarom ik zo graag wou trainen. Ik zie haar online......Wat moet ik doen. Wat zou ik haar willen melden. Mijn gevoelens zijn nog zo intens naar haar, terwijl ik weet dat het afgelopen is. Tegen anderen kan ik zeggen wat het beste is, waarom vind ik dat zelf zo moeilijk. Voel me zo leeg, gewoon zo leeg. Wanneer kan ik dit gevoel toch onder controle krijgen. Dit zal toch ooit een keer moeten stoppen, het moet gewoon stoppen.

Gistermiddag een fijne chat gehad met 1 van de personen die ik via deze site heb leren kennen. We konden elkaar even helpen. De avond was moeilijk maar ik sloeg me er doorheen. En toen kwam die kut nacht. Ik kon de slaap maar niet vatten. Ik heb zoveel aan haar gedacht. Ik heb weer zo gejankt. Ik mis die meid zo enorm. Afgelopen maandag heb ik even sms contact gehad. Daarin beschreef ze dat ze zichzelf aan het kwijt raken is. Dat vond ik zo klote. Vrienden van me zeggen dat dit totaal niet meer mijn verantwoordelijkheid is, klopt natuurlijk.

Het gevoel wat aanwezig is na 2 maanden breuk. Wat is dat nou? Is dat het missen van haar, of het missen van het verleden. Zoveel met haar gedaan, beleeft en ondervonden. Dat is de verleden tijd. De persoon met wie ik verder wou, de perfecte moeder, de fantastische partner. Dat is zij. Waarom haal ik nu zoveel door elkaar. Ze heeft besloten haar eigen leven met die van haar dochter op een andere manier te gaan invullen. Ze heeft mijn leven totaal overhoop gehaald. Een ander levensritme, een ander doel. Thuis komen maar niet thuis voelen. Lachen maar geen schik hebben.

Een zeer druk weekend gehad. Veel vrienden gezien, veel warmte om me heen gehad. Toch mis ik haar. Zaterdagavond uit het niets een sms van haar. Hoe het met me ging, dat ze nieuw werk had, haar dochter nog een foto van mij op haar kamer. Zo trots op dat moment. Dan komen weer die dikke tranen, waarom. Zoveel om samen doorheen te gaan, we gingen de juiste kant op samen. We namen de handen van elkaar vast en gingen het avontuur tegemoet. De laatste weken gingen we niet goed met elkaar om. Je kreeg daardoor zoveel last van heimwee.

Het is weer zover. een versnelde hartslag, een brok in mijn keel, een vervelend gevoel in mijn buik maar vooral opgejaagd. Moet weer vanaf het moment dat ik opstond aan haar denken. Waarom zoveel energie en pijn hebben als ze gewoonweg niet meer bij me wil zijn. Ik vind het moeilijk om geen contact op te nemen......waarom eigenlijk. Omdat ik te maken denkt te hebben met totaal iemand anders.

Op mijn werk, thuis, op mijn mobiel waar dan ook waar internet beschikbaar is, check ik haar hyves. Kijk ik naar haar foto. Ik weet, dit is zelfkwelling, dit is onrespectvol. Ben ik haar aan het stalken? Ben ik een vent zonder ballen om het gewoonweg niet te openen.
Vertel wat zijn jullie ervaringen en hoe hebben jullie dit opgelost?