Ik kon vanavond niet trainen. Helaas, mijn lichaam zegt even stop. Het kan nu even niet verder. De computer aangezet. Nu weet ik waarom ik zo graag wou trainen. Ik zie haar online......Wat moet ik doen. Wat zou ik haar willen melden. Mijn gevoelens zijn nog zo intens naar haar, terwijl ik weet dat het afgelopen is. Tegen anderen kan ik zeggen wat het beste is, waarom vind ik dat zelf zo moeilijk. Voel me zo leeg, gewoon zo leeg. Wanneer kan ik dit gevoel toch onder controle krijgen. Dit zal toch ooit een keer moeten stoppen, het moet gewoon stoppen. De tranen moeten toch ook een keer op zijn, gewoon op zijn. Ik dacht dat ik veel sterker was, gewoon veel sterker.

Ik heb zoveel gegeven, zoveel met haar meegemaakt. Een korte relatie met al veel hobbels en kuilen in de weg. We zijn al hiervoor een tijd uit elkaar geweest. Die periode kan ik me nog zo goed herinneren. Op mijn verjaardag, waarvoor we iedereen al hadden uitgenodigd, pakte ze haar spullen. Het werd haar benauwd. Ze stond samen met haar dochter in de kamer om slingers op te hangen. De kleine meid was zo bezig voor me, `Ik maak het voor je mooi`zei ze. Een pop, echt waar. En ineens was daar paniek. Ze kwam naar me toe en zei dat ze niet verder kon. We woonden toen bijna 200 kilometer van elkaar vandaan. Haar dochter begreep er niets van, echt als ik nog dat smoeltje voor me zie. Ligt het aan mij vroeg ze..........Ik kon niks meer zeggen alleen maar janken. Overgeven zo overstuur was ik. De visitie afgebeld. Daar zat ik, samen met mijn ouder en broertje alleen in een half versierde flat. Ze was net zes weken van de medicijnen af. Na een tijdje, een paar dagen, haddden we weer contact. Ze had zo´n enorm spijt. Ze was weer begonnen met de medicijnen. Ik zag mijn vrouw weer terugkomen. Weer die mooie blik en niet die lege in haar ogen. Dat moment dat ik die kleine meid weer vast had.......onbeschrijfelijk. We hebben in het klein mijn verjaardag gevierd. Na een mooie tijd besloten we te gaan samen wonen. Het weekend reizen hadden we na 2 jaar wel gehad. Dit ging bij mij gebeuren. Ik kan jullie vertellen dat het moment dat we haar spullen samen met haar buren gingen inpakken was zo emotioneel. Ook ik was zo gehecht aan die buurt. Het zijn echt fantastische mensen. In eerste instantie gingen we in mijn flatje wonen, maar we hadden al een huurwoning toegewezen gekregen. Ik was zo trots. Twee vrouwen en een kat rijker. De kleine meid vond vrij snel haar draai. Ik kan jullie niet omschrijven wat je dan voelt. Je zweeft. Na een aantal weken gingen we verder in het nieuwe huis. We konden het kopen dat hebben we ook gedaan. We waren zo gelukkig. Maar in plaats dat het berg opwaarts ging bleven we platvoets. Na een paar maanden besloten we dat we toch weleens wilden kijken of er een uitbreiding voor ons leven kon komen. Ze stopte onder dokters begeleiding met de medicijnen. Tuurlijk merkte ik dat, maar ik vertrouwde de dokter ook. Ja daar was het moment.......op de bank te kijken naar een test. Nee niet zwanger.
Daarna is alles zo snel gegaan..........ze is weg. Zit weer 200 kilometer van me vandaan. Heeft een woning daar weer aangevraagd. Via hyves berichtjes van de kleine meid. Dat ze van me houd, dat ze me mist. Ben er echt kapot van. er zijn nog zoveel dingen te melden.....dat kan ik nu even niet.......
Meiden ik mis jullie!