Een zeer druk weekend gehad. Veel vrienden gezien, veel warmte om me heen gehad. Toch mis ik haar. Zaterdagavond uit het niets een sms van haar. Hoe het met me ging, dat ze nieuw werk had, haar dochter nog een foto van mij op haar kamer. Zo trots op dat moment. Dan komen weer die dikke tranen, waarom. Zoveel om samen doorheen te gaan, we gingen de juiste kant op samen. We namen de handen van elkaar vast en gingen het avontuur tegemoet. De laatste weken gingen we niet goed met elkaar om. Je kreeg daardoor zoveel last van heimwee. Zoals ik ook van het weekend gehoord heb: "Voor heimwee is geen medicijn uitgevonden". toch voel ik diep van binnen dat het moment om afscheid van elkaar te nemen nog niet aangbroken was. Ik mis je meid.