Ik werd net wakker, weer de vraag waarom, weer de hele riedel waarom we uit elkaar zijn gegroeid, maar ik kom er niet uit. Heeft het hier aan gelegen? Of nou daaraan, of alles bij elkaar, of was het voorbestemd of bij elkaar te komen maar ook weer uit elkaar te gaan. Jezus man, je komt er niet uit, en toch pieker je jezelf suf. Ik vraag me ook ech af of ik ooit nog wel een man ga vinden die zo bij mij past als hoe hij de eerste 5 jaar was. Dat was zo fijn, de fijnste relatie ooit. Hoe is het mogelijk dat dit stuk is.

Ooh daar ben ik weer, jullie hoeven niet te reageren, geen kreet om aandacht, gewoon van me afschrijven! Wordt namelijk gewoon een klaagzang. Maar nu heb ik de afgelopen week weer zon last van koppijn en last van mn rug. Ben zo oververmoeid en gestressed. Wil het liefste helemaal niks maarja dat gaat gewoon niet. Voel me ook zo rot. Ik haal nergens mn plezier uit. Gaat dit nog over? Ik weet echt niet waar ik mijn ontspanning vandaan moet halen. Wat liefdesverdriet en alles wat er bij komt kijken met je kan doen is echt onvoorstelbaar. Ik functioneer maar je moet niet vragen hoe.

Met heimwee denk ik aan de jaren dat we gelukkig waren, dat het niet uitmaakte dat ik een rukfamilie had, dat ik me zo gedragen voelde en alles kon delen. Oh wat voel ik me leeg, in en in leeg. Hoe ik me toen voelde voor onze relatie, zo voel ik me nu ook. Terug bij af lijkt het wel.
Geen woorden kunnen dit gevoel beschrijven, dit is zon oergevoel en daardoor heb ik het gevoel het leven echt niet aan te kunnen, een kind en werken, opstaan met dit gevoel en voor alles en iedereen te zorgen, terwijl ik mezelf voel als een dweil. Voel me zo ontzettend klote.

Ik heb het even gehad. Alles zit tegen, geld waar ik op gerekend heb, blijkt ineens niet door te gaan, mijn telefoon die stuk is gegaan en lichamelijk voel ik me echt slecht. Voel me echt alleen. Voel me gewoon heel erg gespannen, en weet even niet waar ik troost moet zoeken. Sinds we uit elkaar zijn, moet ik t ook echt helemaal alleen doen. Tuurlijk kun je bij vrienden terecht, maar ik kan daar slechts elke keer geld vragen, of mijn kind neerplanten als ik moe ben. Dat doe je 1 keer, misschien 2 keer maar dan houdt het ook op.

Ik geloof dat ik verliefd ben oooh en hij denk ik niet op mij hahaha! Wat een giller.. maar ik vind het een heerlijk gevoel, soms even niet dat zware gevoel van verdriet (en ja ja dat zit er nog wel, heel erg maar ik wil het soms gewoon even niet hoor, gewoon SOMS EVEN NIET!)

En toch mis ik hem

Ik kan m helemaal niet meer om me heen hebben, ik wil afstand, ik wil op mezelf, ik wil los! Maar dat is lastig als je een kind hebt, als partner moet je los zien te komen maar als ouders nog steeds een zakelijke relatie hebben, echt lastig hoor. We hebben ook veel irritaties, ik wou zeggen om niks, maar het is eigenlijk om zoveel. Ik heb zo geen respect meer voor deze man, vorige week kwam hij hier nog zeggen dat hij bij me terug wilde, toen ik zei dat dat niet zo'n verstandig idee was, is hij maar weer lekker gaan stappen en blijven slapen bij zn vriendinnetje.