ik mis haar ook, alleen weet ik niet goed wie ik nu het hardste mis: mijn ex-vrouw waar ik bijna 20 jaar mee samenleefde, of mijn ex-chat vriendin waar ik na de breuk met mijn vrouw gedurende 3,5 maand intensief mee heb gechat. Eigenlijk weet ik het wel. Ik mis die chat-vriendin het hardst. Vreemd hé.

Mijn vrouw was ik al langer verloren denk ik. Op één of andere manier had ik daar al vrede mee genomen tijdens onze relatie. Het steeds verder uit elkaar groeien. Ik vind het nog altijd heel jammer dat ze geen poging meer wou ondernemen om daar iets aan te veranderen. Terug naar elkaar toe te groeien. Maar ik kan niet zeggen dat ik nu nog echt het gevoel heb dat ik haar terug wil. Daarvoor was de afstand reeds te groot en heeft ze me door de manier waarop ze me buitenzette veel te veel pijn gedaan.

Het goede gevoel dat ik bij die chat-vriendin kreeg, dat mis ik wel nu. Maar dan moet ik mezelf herinneren aan de reden waarom ik haar vertelde dat ik me er niet goed meer bij voelde op het einde. De verliefdheid kwam maar van één kant. De afstand die zij daardoor wilde behouden in het echte leven stond in schril contrast met de diepgang en frequentie van onze gesprekken. Dat maakte dat ik steeds opnieuw dichter bij haar wilde komen. In die gesprekken liet ze me ook dichterbij komen. Maar zodra ik over een afspraakje irl begon duwde ze me steeds opnieuw van zich weg. Een heel raar gevoel vond ik het, dat ze in een chat-gesprek dingen met me deelde die ze slechts met één andere persoon in haar leven deelde, maar dan voor een uitnodiging om eens samen iets te gaan drinken of naar een concert te gaan steevast bedankte. Maar dan ook weer niet altijd meteen van de eerste keer. Twee keer maakten we zelfs een concreet afspraakje dat ze dan nadien terug afzegde. Pijnlijk !

Denk misschien ook eens terug aan de reden waarom jullie uit elkaar gingen, dat maakt het missen misschien iets draagbaarder.

En toch.. Blijf ook jij maar een mens.

you're not alone