Waarom blijf ik toch al dan niet weemoedig denken aan de man waar ik nu niet meer mee ben? Waarom krijg ik hem niet uit mijn gedachten, associeer ik nog steeds situaties met hem, plaatsen, momenten? Hoe lang gaat dit duren? Ik huil niet meer van verdriet, ik voel een soort gemis en dan vraag ik me af of ik nu echt die man mis waar ik geen relatie meer mee heb en waarmee ik ook onmachtig ben om nog een relatie mee te kunnen onderhouden, al zou ik het willen, ik zou er geen toekomst meer in zien en dat is toch wat ik uit een relatie wil halen. Mis ik soms het gevoel van diep houden van, van verlangen, van afhankelijkheid? Ik voel me aan de andere kant zoveel gelukkiger zonder die man waar ik zo intens van heb gehouden, ik voel me zo veel actiever, haal meer uit mijn leven, kom eindelijk weer toe aan de dingen die voor mij alleen belangrijk zijn en voel nu bovendien, door dankzij een andere man waarmee ik een nieuwe relatie ben begonnen en om wie ik geef en van wie ik zeker zal kunnen gaan houden en waarvan ik ook zal willen houden, hoe het is als iemand onbevangen verliefd op me is, me dat steeds laat merken en lief voor me is en ook aan mij denkt, een soort van gelijkwaardigheid en wederkerigheid.

Ik ben zo stom geweest, voel me ook zo stom. Ik ben een nieuwe relatie begonnen met een andere man en nadat we met elkaar geslapen hadden, kon ik niet tegen die andere man aan blijven liggen om te slapen, omdat ik de hele tijd aan mijn ex bleef denken. Ik sliep er de hele nacht slecht van en voelde me slecht. Die nieuwe man is heel lief voor me en aardig en vriendelijk, eigenlijk een man die wel goed voor me zou zijn, en toch denk ik aan mijn ex. Toen hij, de nieuwe man dus, vanochtend naar zijn werk ging had ik nog een half uur extra om naar mijn eigen werk te gaan en ik heb de telefoon gepakt en mijn ex opgebeld, na maanden.

Nu zegt mijn ex dat hij het vreselijk vindt dat hij mij zoveel pijn doet maar dat het nu even niet anders kan omdat hij dit nodig heeft om tot zichzelf te komen. 'Dit' is het feit dat hij afstand van me neemt, zoals hij zegt, om zichzelf terug te vinden. Hij belt me niet en wil me niet zien en laat me alleen met mijn verdriet van het mislukken van onze relatie. Ik heb het daar, met het mislukken, moeilijk mee maar ook met het gegeven dat hij zich zo terugtrekt en ik heb het ook moeilijk met het idee dat hij me toch nog af en toe hoop geeft dat het weer goed komt. Ik geef toe, mijn gevoelens zijn dubbel en onduidelijk.

Ik lees hier af en toe maar heb nog niets geplaatst. Jullie helpen elkaar en ik zie respect en wil ook graag iets van mijn verdriet kwijt maar weet niet goed hoe ik moet beginnen. Liefdesverdriet, ik weet er niet goed mee om te gaan. Regelmatig wordt ik overvallen door een soort droefheid die ik niet ken maar waarvan ik weet dat hij te maken heeft met het verbreken van mijn relatie enkele maanden geleden. Soms lig ik snachts van wakker, kan me overdag moeilijk concentreren of huil ineens in een restaurant. Ik heb fijne vrienden die me opvangen en waar ik leuke dingen mee doe, maar in plaats van dat het minder wordt, lijkt het eerder heviger te worden.