Ik lees hier af en toe maar heb nog niets geplaatst. Jullie helpen elkaar en ik zie respect en wil ook graag iets van mijn verdriet kwijt maar weet niet goed hoe ik moet beginnen. Liefdesverdriet, ik weet er niet goed mee om te gaan. Regelmatig wordt ik overvallen door een soort droefheid die ik niet ken maar waarvan ik weet dat hij te maken heeft met het verbreken van mijn relatie enkele maanden geleden. Soms lig ik snachts van wakker, kan me overdag moeilijk concentreren of huil ineens in een restaurant. Ik heb fijne vrienden die me opvangen en waar ik leuke dingen mee doe, maar in plaats van dat het minder wordt, lijkt het eerder heviger te worden. Ik heb meerdere relaties achter de rug inclusief een langdurig huwelijk en ben ook niet meer de jongste. Toch voel ik me nu relatief onervaren omdat ik, een vrouw van 45 nu voor de eerste keer een liefdesverdriet voel waar ik niet mee om kan gaan. De relatie waarover ik verdriet heb is lange tijd moeilijk en zwaar voor me geweest maar ik ben blijven hopen, tegen beter weten, dat het goed zou worden. Die relatie was intens en had ook mooie momenten en we hielden ook van elkaar, zij het dat we het er wel over eens waren dat ik meer van hem hield dan hij van mij en dat ik meer in de relatie investeerde dan hij maar dat hij wel steeds meer van me was gaan houden, maar ja, niet genoeg... Ergens hadden zowel hij als ook ik het gevoel dat het misschien niet zou worden wat we ervan verwachtten. Toch gingen we beide door. Mijn ex, ik wilde warempel vriend zeggen maar hij is nu mijn ex, kon er op een gegeven moment niet meer tegen en ik ook niet. Na een korte ruzie verbraken we de relatie waarna hij twee dagen later zei dat het eigenlijk niet uit moest zijn maar dat hij een time out wilde om zichzelf weer terug te vinden en om te kijken of hij genoeg van me hield om verder te gaan en om desnoods met mij overnieuw te beginnen. Ik kon daar, dacht ik, wel mee leven, want ik wilde hem eigenlijk toch niet verliezen omdat ik nog van hem hield maar ik kon niet tegen die time out die niet aan een termijn gebonden was. Hij had tijd nodig, zo zei hij steeds, veel tijd, het kon een jaar duren of een maand of een week en dat begon me na een paar weken op te breken. Toen heb ik een definitieve breuk geforceerd, met pijn in mijn hart en toch ook met boze woorden (ik noemde hem egoistisch en daar was hij het mee eens maar hij zei dat hij dat nu nodig had en ik zei dat hij me pijn deed en gebruikt had, het laatste ontkende hij overigens hard). Hij was het ermee eens dat het beter voor ons was om te stoppen omdat hij me geen pijn meer wilde doen, hij zag ook wel dat hij dat deed door zijn egoistische opstelling en omdat hij geen toekomst voor ons zag, een toekomst die ik overigens tot mijn spijt ook niet zie. Mijn verstand wil en weet dat ook maar mijn gevoel heeft er zoveel moeite mee. Dat de relatie voorbij is, is beter voor ieder apart maar het verdriet dat ik erover heb is buitenproportioneel groot. Ik vrees dat ik ondanks alles nog van hem hou, al weet ik dat het een uitzichtloos iets is. Kan iemand mij helpen met ervaringen?