Hallo iedereen!

Het is enorm lang geleden dat ik hier ben geweest, maar ik voel weer de behoefte om mijn verhaal te doen. Ik schaam me er zelfs voor, maar vond dit forum altijd erg fijn.

Kort verhaal: Nu is mijn relatie bijna 2 jaar voorbij. Ik had daarvoor ruim 6 jaar een relatie, waarvan we ongeveer 2 jaar hebben samengewoond. We zijn lang bij elkaar geweest, maar vaak waren er wel problemen. Achter af zie ik ook wel in dat ik te afhankelijk en angstig was om alleen te zijn. Hij gaf mij geen veiligheid door steeds te zeggen dat hij het, kort door de bocht, niet begreep en het in feite ook niet wilde begrijpen. Als er gepraat moest worden vluchtte hij weg. Uiteindelijk is hij bij mij weg gegaan. Ik heb hem nooit meer gezien sinds die 2 jaar. Hij kreeg ook na ongeveer 2 maanden een relatie met een meisje (van het werk). Daar is hij nu nog steeds mee samen trouwens.

Ok, heb heb al een tijdje ldvd en het gaat steeds beter. Soms dipjes maar ik heb geaccepteerd dat het bij mij igg wat langer duurt dan normaal misschien.

Ik heb een lange relatie gehad (ruim 6 jaar) waarbij mijn ex en ik de nodige problemen hebben gehad. Vanaf het begin af aan is het tussen ons niet lekker verlopen en hebben we enorm, zo realiseer ik me achteraf, aangemodderd. Een van de grote barrieres, voor mij, van onze relatie is dat nooit iets uitgepraat werd. Ik praatte wel, zij het op een vaak boze toon, hij wilde nooit praten en schoof alles van de bekende tafel. Op een gegeven moment ging het wel weer lekker, alleen ik zat absoluut niet lekker in mijn vel. Ik zag nergens meer iets positiefs in, terwijl ik dat normaal altijd wel deed. Het zou mij ook niks verbazen als ik depressief was. Je ziet het eigenlijk pas als je je weer beter gaat voelen. Die donkere wolk in je hoofd die je had doet veel met je! Het helpt ook niet echt als je thuis niet erover kunt praten met iemand waar je echt gek op bent!! Op een gegeven moment merkte ik iets aan zijn collega's. MIjn ex had door zijn nieuwe werk een veel beter humeur gekregen: hij begon zich eindelijk goed in zijn vel te voelen, terwijl ik dat niet was. Wat moet je dan met zo een chagrijn thuis, terwijl hij diegene was die altijd aan het mopperen en aan het klagen was. Enfin...ik nam het negeren en ontwijken van blikken mij persoonlijk aan. Ik dacht echt: WAT zijn dit voor mensen??? Achteraf begrijp ik (ook door bronnen) dat hij wel erg goed contact had met een meisje van zijn werk. Ik hoorde ook van mijn vrienden dat als mensen iets weten ze geen houding weten te geven (en je dus niet aankijken). MIj kennen ze immers niet.

pfffff...weet je dat ik af en toe goed moe wordt van het gezeik van iedereen . Sorry...waarom kom ik dan uberhaupt op de site?, dat is een goede vraag haha. Maar goed....ik word ook af en toe heeeeel moe van mezelf hoor, dus als ik me dat realiseer mag ik het ook wel eens vinden van een ander. Schop onder de kont is soms beter dan betuttelen...alles op z'n tijd natuurlijk en ldvd doet nou eenmaal ontzettend veel zeer!!!

Hebben jullie dit ook gehad...vroeg het me af. Ik reageer gewoon niet, beetje vaag.

Datum: 20 maart, 2006 - 01:10

Hello Dear,My name is bella,i saw your lovely profile on the site and i really like it i will be very happy to know more about you ur really name and ur really age i am a honest lovely girl and nice looking,here is my e-mail id (bella4good1@yahoo.co.uk) bye for now and i hope to read more from you,as u reply me back i will now send my pics for you,have a nice day, Yours bella.

Beantwoord dit bericht | Delete this message | Bekijk berichten

Het valt op dat het bij de meesten iets beter gaat als ze weer relaxte gesprekken met hun ex hebben. Logisch..dat is zeker waar. Maar wat als dit nou niet het geval is? Zou dit dan ook zo 'lekker' gaan?

Ohw....waarom is liefde toch zo belangrijk voor me?

Om dat ik het thuis vroeger nooit echt heb mogen ontvangen...er veel dingen zijn gebeurd vroeger en nooit een hecht warm gezin heb gekend? Iedereen 'lijkt' maar te leven, normaal te zijn en liefde als een fijne bijzaak te zien. Ik kan wel met mezelf leven, maar dat doe ik al jaren lang...voel me vaak eenzaam, heb een hele fijne jongen verloren omdat ik probleempjes had . Ik weet ik moet groeien, leven, meer actief worden, maar toch....liefde is zo belangrijk voor mij.

Ben benieuwd naar jullie meningen. Ik denk dat het er ook heel veel mee te maken hebt dat je altijd zoekt naar dingen die je mist in je relatie, omdat je niet beter weet. Je kan achteraf alleen maar blijer zijn dat het over is, maar ook heel erg een klap krijgen dat het toch best wel heel goed was wat je had. Lieve ldvd-ers...schrijf zou ik zeggen