Ok, heb heb al een tijdje ldvd en het gaat steeds beter. Soms dipjes maar ik heb geaccepteerd dat het bij mij igg wat langer duurt dan normaal misschien.

Ik heb een lange relatie gehad (ruim 6 jaar) waarbij mijn ex en ik de nodige problemen hebben gehad. Vanaf het begin af aan is het tussen ons niet lekker verlopen en hebben we enorm, zo realiseer ik me achteraf, aangemodderd. Een van de grote barrieres, voor mij, van onze relatie is dat nooit iets uitgepraat werd. Ik praatte wel, zij het op een vaak boze toon, hij wilde nooit praten en schoof alles van de bekende tafel. Op een gegeven moment ging het wel weer lekker, alleen ik zat absoluut niet lekker in mijn vel. Ik zag nergens meer iets positiefs in, terwijl ik dat normaal altijd wel deed. Het zou mij ook niks verbazen als ik depressief was. Je ziet het eigenlijk pas als je je weer beter gaat voelen. Die donkere wolk in je hoofd die je had doet veel met je! Het helpt ook niet echt als je thuis niet erover kunt praten met iemand waar je echt gek op bent!! Op een gegeven moment merkte ik iets aan zijn collega's. MIjn ex had door zijn nieuwe werk een veel beter humeur gekregen: hij begon zich eindelijk goed in zijn vel te voelen, terwijl ik dat niet was. Wat moet je dan met zo een chagrijn thuis, terwijl hij diegene was die altijd aan het mopperen en aan het klagen was. Enfin...ik nam het negeren en ontwijken van blikken mij persoonlijk aan. Ik dacht echt: WAT zijn dit voor mensen??? Achteraf begrijp ik (ook door bronnen) dat hij wel erg goed contact had met een meisje van zijn werk. Ik hoorde ook van mijn vrienden dat als mensen iets weten ze geen houding weten te geven (en je dus niet aankijken). MIj kennen ze immers niet.

Mijn ex deed ook weinig tot geen moeite meer om een ruzie te sussen. Al zei hij wel dat ik meer van mezelf moest gaan houden en dat ik niet alles van hem op de weegschaal moest leggen. Daarbij moest ik ook niet eens niet zo negatief denken (ik zat toen echt slecht in mijn vel, en het idee dat je je liefde gaat verliezen en hij bijna geen moeite doet roept angst op wat bij mij omslaat in boosheid). Hij had ook direct erna een vriendin en al heel snel kreeg ik door dat ze heel vertrouwd waren met elkaar. Dat kan niet anders dan dat je al een tijd 'gek' op elkaar bent.

Mag ik me nu bedrogen voelen of niet (ja sorry, schiet hier toch niet veel mee op) of is dit gewoon hoe het in het leven gaat? Ik wil gewoon dat mijn vriend eerlijk tege me kon zijn, ik niet verschrikkelijk paranoia & onzeker hoef te worden omdat hij mij ook nog eens de schuld geeft. Ik weet dat we het niet altijd makkelijk hebben gehad, maar als je ECHT wilt dan praat je toch een keertje echt goed met elkaar om dingen helder te krijgen?? Ook al is iemand geen prater?? dan gaat er toch een soort alarm in je lichaam af dat je even flink je best moet doen??
IK heb altijd een gevoel gehad dat mijn ex me wel leuk vond, maar niet meer dan dat....alles werd altijd bevestigd. Of heb ik het nu zelf in de hand gewerkt? Nou ja...komt weer even allemaal naar boven .

(en uh....mijn laatste blog "gezeik" haha...tja was een beestje heel erg boos die dag, -gelukkig is het ook langs de ldvd-ers heen gegaan..tenminste dat hoop ik )

Liefs S.