Ik vraag me toch eens of waarom het bij mij altijd het omgedraaide is...iedereen zegt dat je sterker wordt van een verbroken relatie en steeds meer dingen gaat zien wat je eigenlijk 'miste'in een relatie. Waarom lijkt het dan of ik me elke dag schuldiger ga voelen en het gevoel heb dat ik iets goeds kwijt ben?? Ik weet dat ik boos was (indirect) omdat collega's stom hadden gedaan (stom als je het zo schrijft dan voel je je net een klein kind). Hij zei: "het zal wel aan je uitstraling liggen" en toen is bij mij de bom gebarsten op een labiele dag. Hij had er genoeg van en is vertrokken...binnen 2 maanden een nieuwe vriendin van zijn werk, wat toch erg serieus aan het worden is.

Het klinkt cliche, maar waarom hebben wij nooit echt kunnen praten? Waarom nooit eens een avondje flink van gedachtes wisselen zonder een boze toon? Waarom heb ik boosheid moeten opkroppen, omdat je eigenlijk wil vechten voor je relatie, maar toch ook weer niet wil dat het maar van 1 kant komt en je kinderachtig gaat lopen doen "doe jij het niet, nou dan ik ook niet". Shit shit shit...waarom denk ik nu anders over onze relatie nu ik er even 'lucht' van heb en alles in een groter plaatje zie? Waarom heb ik nu zoiets van ja dit en dat had IK ook anders moeten doen? Waarom is de mogelijkheid er niet meer om het weer eens te proberen, omdat je er over hebt kunnen nadenken?? Deze 'hoop'heeft me de pijn van de breuk doen verlichten...ik dacht dat we nog wel konden praten..iedereen maakt ruzie en we wilden een huisje kopen dus ik dacht dat we samen verder wilden gaan.

Nou, ik zou graag even jullie mening willen weten. Het volgende: Ik heb na een pijnlijke breuk donderdagavond te horen gekregen via een vriend (ik vroeg er zelf om, was een gevaarlijke vraag) of mijn ex een vriendin had (het is nu ruim 4 mnd uit waarvan 2 mnd geen contact). En ja hoor...auw! weer in shock. Ik vroeg hem of hij wist wie het was, wist hij niet alleen wel dat ze zo 5 jaar jonger was dan hem. Ik geloofde hem ook wel. Nu ging het zeer moeizaam op het werk de volgende dag en besloot te mailen naar een wijderzijdse vriendin (of het niet moeilijk was voor hun om hun mond dicht te houden, maar dat ik zeker wel de reden begreep dat ze niets hadden gezegd tijdens een etentje).

Ik heb hier eens eerder geschreven over mijn verbroken relatie van 6 jaar, maar gisteren hoorde ik weer verschrikkelijk nieuws. Mijn ex heeft een nieuwe vriendin. en dat al na 2 mnd nu we elkaar niet meer gesproken hebben (het is 4 mnd uit) Zo...bam!! alsof de pijn nooit stopt. Elke keer weer verwachtingen die totaal de andere kant opslaan. Ik had verwacht dat hij relaties een beetje beu was en tijd voor zichzelf wilde nemen. Hij zei ook in een gesprekje dat hij voorlopig niet aan vrouwen moest denken. En ja...vriendin en gaat met haar op vakantie. Heel heel snel allmaal en nu het net weer even beter leek te gaan stort ik weer volledig in.

Pfff...moe word je ervan. Nu mijn ex al ruim 4 maanden niet gezien. Hij was afgelopen week jarig en heb hem toch maar een berichtje gestuurd (wilde je nog wel even feliciteren met je verjaardag, dus bij deze. Fijne avond nog. en dan mijn naam). En IK WIST ik krijg niets terug, en waarom ben ik nu dan al ruim 4 dgn mega chagrijnig omdat hij daadwerkelijk niets terugstuurd??? Geconfronteerd worden dat het elke keer toch weer ECHT over is? het meeste pijn doet het mij dat we zo rot uit elkaar zijn gegaan. Meestal heb je na een aantal weken/maanden wel weer zoiets van nou ja we kunnen we weer 'normaal' doen (zonder dat het weer goed komt bij the way).