Het klinkt cliche, maar waarom hebben wij nooit echt kunnen praten? Waarom nooit eens een avondje flink van gedachtes wisselen zonder een boze toon? Waarom heb ik boosheid moeten opkroppen, omdat je eigenlijk wil vechten voor je relatie, maar toch ook weer niet wil dat het maar van 1 kant komt en je kinderachtig gaat lopen doen "doe jij het niet, nou dan ik ook niet". Shit shit shit...waarom denk ik nu anders over onze relatie nu ik er even 'lucht' van heb en alles in een groter plaatje zie? Waarom heb ik nu zoiets van ja dit en dat had IK ook anders moeten doen? Waarom is de mogelijkheid er niet meer om het weer eens te proberen, omdat je er over hebt kunnen nadenken?? Deze 'hoop'heeft me de pijn van de breuk doen verlichten...ik dacht dat we nog wel konden praten..iedereen maakt ruzie en we wilden een huisje kopen dus ik dacht dat we samen verder wilden gaan. Waarom valt alles in 1 keer in elkaar, nu ik weet dat je een nieuwe vriendin hebt en schijnbaar gelukkig bent?? Waarom kun je toch zo snel over onze relatie heen komen?? Het gevoel dat iets weinig heeft voorgesteld doet zo'n pijn!!! Ik ben ook geen prater, niet overal zijn woorden voor....maar communiceren is toch de basis? Ik heb nooit gehoord 'ik hou van je', maar hij zei dat kan ik heus wel zeggen hoor (als je er om moet vragen komt het er nooit van dat weet ik, maar het was een noodkreet) in 6 jaar tijd, ik leg alles op de weegschaal wat hij zegt, maar omdat ik zo veel van hem hou en hij nooit eens duidelijk was werd ik zo verschrikkelijk onzeker!! Vrouwen hebben toch af en toe eens bevestiging nodig...dan gedraag je je ook anders, voel je je zekerder over jezelf. Maar nee, nu door mijn woedeaanvallen heeft hij zoiets van dit wil ik niet en wat denk ik? 'het is je goed recht!, ik geeft me de schuld van alles...wie wil er nu een vriendin die af en toe hysterische buien heeft". Maar voor mij was het een noodkreet, ik voel me heus niet beter na boos worden, maar juist slechter. Ik weet het ik moet veel leren en ga ook veel leren, maar nu is het te laat.....Hij kiest voor een ander en laat zijn verleden liggen. Ik ben niet boos (ja wel op mezelf), ik ben meer verdrietig en teleurgesteld...maar kan hem niet eens kwalijk nemen dat hij denkt van nieuw leven, nieuwe kansen. Ik ben daar zelfs jaloers op! Ik kan het potverdorrie niet van me af zetten, en weet ook dat dat komt omdat hij juist wel door kan gaan. Ik moet niet denken aan een nieuwe relatie, hij stort zich er weer volledig in. Pfff...nou lang verhaal, maar ben best een beetje gefrustreerd!!