Ik heb hier al heel lang niet meer geschreven. Niet omdat het zo goed met me gaat. Verre van dat. Na meer dan een half jaar is er nog steeds geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gehuild. Er zijn nog steeds dagen bij dat ik het gevoel heb dat ik verdrink in mijn eigen verdriet. Half april belde mijn lief mij opeens op. Ik was zo blij om zijn stem weer even te horen, maar het was een vreemd gesprek.

Het is nu 10 weken en 1 dag geleden dat mijn lief mij heeft verlaten en 12 weken en 1 dag dat ik erachter kwam dat er een ander was. Toch denk ik nog elke dag dat ik straks wakker word, erachter kom dat het gewoon een nachtmerrie was en dat we weer verder gaan waar we gebleven waren. Wanneer dringt het nu toch eens tot mijn botte hersens door dat dat nooit gaat gebeuren? Ik mis hem zo verschrikkelijk. Ik voel me zo alleen. Ik jank weer de ogen uit mijn hoofd. Ik wil hem bellen, sms'en, mailen. Ik wil naar hem toe, desnoods kruipend. Pffff.

Heb het nog steeds ontzettend moeilijk. Ik word nog steeds huilend wakker, krijg bijna geen hap door mijn keel bij het ontbijt, poets huilend mijn tanden, fiets huilend naar mijn werk, zit een groot gedeelte van de tijd op mijn werk te huilen (kan af en toe door mijn tranen het beeldscherm niet zien), zit te huilen tijdens de lunch (het maakt me niks meer uit wie het ziet), 's middags zit ik te huilen boven mijn thee en als het tijd is om naar huis te gaan fiets ik uiteindelijk weer huilend naar huis.

Zit er vandaag helemaal doorheen. Pfffff. Loop al vanaf vanochtend vroeg te janken. Kan het niet uitstaan, verdorie. Hij is het niet waard. Hij heeft me als een stuk vuil behandeld. Waarom blijf ik hem dan toch zo godsgruwelijk missen? Oh, als ik toch weer even zijn stem kon horen! Oh, als hij me toch weer heel eventjes vast kon houden! Ik hou het nu al 10 dagen vol om hem niet meer te bellen, te mailen of te sms'en, maar ik kom vandaag weer zo in de verleiding!! Ik moet het niet doen, ik weet het, het heeft geen enkele zin, maar oh wat is het moeilijk......

Ik huil nu al zes weken lang mijn ogen uit mijn hoofd. Ik val 's avonds huilend in slaap en wordt 's morgens weer huilend wakker. Ik ben het zo zat!! In het begin had ik er nog wel eens een dag tussen zitten dat het iets beter ging (want dan had ik weer hoop dat het misschien toch nog goed kon komen allemaal), maar sinds afgelopen maandag weet ik dat er geen enkele hoop meer is. Ik heb nog één keer met hem gesproken om te kijken of we de zaken een beetje fatsoenlijk op kunnen lossen, maar dat was een grote vergissing.

Vier weken lang heb ik als een dood vogeltje in de hoek gezeten, aldoor maar huilend en huilend en tot niets meer in staat. Langzamerhand begin ik echter wel zo ontzettend kwaad te worden op mijn man. Hij begint steeds erger te drammen dat ik liefst gisteren een beslissing moet nemen over wat we doen met het huis. Een maand geleden wist ik nog nergens van. Zaten we samen op de bank, geen vuiltje aan de lucht. Meneer vernietigt met een paar woorden mijn hele leven, mijn hele toekomst ligt aan duigen.

Ik kijk in je ogen
maar je bent er niet meer
een vreemde heeft
bezit van je genomen
ik zoek in je ogen
maar je ontwijkt mijn blik
je bent naar
verre kusten afgedreven
waar ben je, waar ben je
toe kijk me toch aan
laat mij je liefde weer voelen
maar kilte en kou
is al wat ik zie
en rillend
wend ik me
af