Ik heb hier al heel lang niet meer geschreven. Niet omdat het zo goed met me gaat. Verre van dat. Na meer dan een half jaar is er nog steeds geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gehuild. Er zijn nog steeds dagen bij dat ik het gevoel heb dat ik verdrink in mijn eigen verdriet. Half april belde mijn lief mij opeens op. Ik was zo blij om zijn stem weer even te horen, maar het was een vreemd gesprek. In feite kwam het er op neer dat hij de zaken zo snel mogelijk tussen ons geregeld wilde hebben, want hij wilde een huis kopen voor zijn nieuwe liefje in Singapore, want het arme kind had geen woning en doordat hij nu nog financiële verplichtingen had naar mij toe, kon hij dit niet doen. Ik voelde me niet echt geroepen om hier aan mee te werken. Eind mei kregen we weer telefonisch contact, maar nu was het een veel beter gesprek. Ik had nog ontzettend veel verdriet en hij troostte me. Ik had nog vreselijk veel vragen en hij probeerde zo goed en zo kwaad als het kon daar antwoord op te geven. Daarna belden we elkaar zo ongeveer één, soms zelfs twee keer in de week. De gesprekken gingen vooral over de afgelopen 15 jaar en over waarom de dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Ik gaf hem zelfs nog advies over hoe hij de dingen beter aan kon pakken in zijn nieuwe relatie. Ook probeerden we te onderzoeken of het mogelijk was dat we bevriend zouden blijven. Als voorwaarde stelde hij dan wel dat ik moest accepteren dat er een ander in zijn leven was. Ik gaf ruiterlijk toe dat ik het daar nog moeilijk mee had, maar sloot niet uit dat ik daar t.z.t. wel mee zou kunnen leven. Toen ik hem vanavond weer aan de telefoon had en een beetje meer doorvroeg over zijn verdere plannen kwam hij opeens met het verhaal dat het met die mevrouw uit Singapore alweer over is (want was te ingewikkeld allemaal), maar dat hij inmiddels een nieuw liefje in Brazilië heeft! Hij is bezig haar zo snel mogelijk naar Nederland te halen. Die mevrouw in Singapore heeft hij een mailtje gestuurd dat het over is en "dat vond ze niet zo leuk". Ik weet nu wat de uitdrukking "met stomheid geslagen" betekent. Ik kon even geen woord meer uitbrengen. In al onze telefoongesprekken had hij mij in de waan gelaten dat we het hier over de mevrouw in Singapore hadden, terwijl dat dus al die tijd niet zo was. Ik voel me nu voor de tweede keer zo ontzettend besodemieterd! Wat maakt het nog uit, zou je zeggen? Of je nu door de kat of de hond gebeten wordt? Hij had me er langzaamaan van weten te overtuigen dat hij zo ontzettend verliefd op die mevrouw uit Singapore geworden was (als door de bliksem getroffen) en dat er echt niets anders op zat dan dat hij mij voor haar moest verlaten ondanks het feit dat wij 15 jaar lang een ontzettend goede relatie hadden gehad en hij tot op de laatste seconde dat wij bij elkaar waren van mij heeft gehouden. En dan vertelt hij me nu doodleuk dat hij mevrouw Singapore al weer heeft afgedankt voor een ander. Vrouwen zijn voor hem een soort wegwerpartikel geworden. En dit is dan de man waar ik alles voor over heb gehad, waar ik mijn handen voor in het vuur zou hebben gestoken. Nu schaam ik me bijna voor hem. Hij is echt de weg kwijt. Al die tijd (ook nadat hij mij verlaten had) ben ik van hem blijven houden, maar ik hoop dat ik nu voorgoed genezen ben. Dit gaat toch werkelijk nergens meer over.