Ik heb echt met je te doen. Als ik je stukje zo lees, dan komt t me allemaal zo beangstigend bekend voor.
De weekenden waren een hel. Goddank had ik mijn vrijwilligersbaantje, waar ik veel mensen tegen kwam, waar ik inmiddels wel fijn contact mee heb. Dat heeft me echt gered, want vrienden hebben niet altijd tijd voor je, of zin in jouw verdriet handelen.
Dingen doen was voor mij het enige redmiddel. En hier mijn hart uitstorten, natuurlijk. Dat heeft ook zeker geholpen.
Ik heb er nog steeds wel last van hoor. Gister een drukke dag,'s avonds bezoek, kort geslapen en vanmiddag weer gewerkt. Nu ben ik moe en valt de eenzaamheid me dubbel zwaar. Nou ja, ik VOEL me eenzaam, want ik ben het niet. Maar die wetenschap maakt het niet beter.

Maar over het huilen. Val je ook af? Misschien een stomme vraag, maar ik was 6 kilo kwijt in 2 weken en dat is niet iets dat mijn postuur kan hebben. Ik ben dan ook naar de huisarts geweest die mij een antroposofisch middel voorschreef, dat mijn emotionele weerbaarheid een steuntje in de rug moest geven c.q. versterken. Dat heeft volgens mij wel wat geholpen, naast mijzelf dwingen te eten en te bewegen. Niemand houdt die emotionele toestand waarin jij nu zit heel lang vol. Als je zelfbeschermingsmechanismen niet vanzelf in werking gaan, dan is het misschien raadzaam om even bij een arts of hulpverlener langs te gaan? Anders stort je straks echt in en daar wordt niemand wijzer van.

OP een of andere manier "moet" je lijf al die emotionele aanvallen, dat zielsverdriet wel kunnen handelen. Zo niet dan wordt je van binnenuit soort van uitgehold. Daar kwam wat mijn huisarts mij destijds vertelde min of meer op neer.

Veel sterkte en ik hoop dat je snel wat meer rust en kracht zult vinden!