Zit er vandaag helemaal doorheen. Pfffff. Loop al vanaf vanochtend vroeg te janken. Kan het niet uitstaan, verdorie. Hij is het niet waard. Hij heeft me als een stuk vuil behandeld. Waarom blijf ik hem dan toch zo godsgruwelijk missen? Oh, als ik toch weer even zijn stem kon horen! Oh, als hij me toch weer heel eventjes vast kon houden! Ik hou het nu al 10 dagen vol om hem niet meer te bellen, te mailen of te sms'en, maar ik kom vandaag weer zo in de verleiding!! Ik moet het niet doen, ik weet het, het heeft geen enkele zin, maar oh wat is het moeilijk......

Hoe krijg ik het toch in godsnaam voor elkaar om mijn leven weer op te bouwen, weer ergens van te genieten, weer eens te lachen? Het lijkt zo uitzichtloos allemaal. Pfffff.