Na alle scenario's die ik heb bedacht over waarom het uitging... (en dat zijn er heel wat, ik kan er wel 10 boeken aan volschrijven) is dit denk ik de grondreden voor onze break-up.

Toen mijn ex en ik in Azie waren (voor 3 maanden) hadden we (bijna) niks...we hadden geen baan, geen huis, geen auto, geen vrienden of familie om ons heen, bijna geen geld (we waren immers aan het backpacken) toen waren we onszelf, toen waren we verliefd, toen waren we gelukkig en toen ging het goed tussen ons. Toen waren we op ons best! We hadden niks, behalve onze liefde voor elkaar!

Als reactie op Principessa haar blog van vandaag:

Ik heb ook nog een goede...wel echt een doordenker

''De weg naar geluk is niet letterlijk een weg; maar de tijd die je nodig hebt, om jezelf toe te staan om gelukkig te zijn''

Ik heb er nog 1:

Gisteren kreeg ik te horen dat een vriend van mij mijn ex was tegengekomen, dat ze even een praatje hebben gemaakt en dat mijn ex naar mij vroeg, hoe het met me ging...
Dit is natuurlijk niks, maar bij mij doet het alles. Ik kreeg spontaan hartkloppingen, trillende handen, het zweet brak me letterlijk en figuurlijk uit en ik zakte als een dood vogeltje in elkaar met tranen en vragen...

Aangezien ik van meerdere mensen hun liedje heb gehoord vandaag, zal ik ook die van mij met jullie delen. Heb het de afgelopen week best wel zwaar. Ben op zulke momenten even de weg kwijt, weet niet wat ik moet denken en zeggen. Het is dan muziek dat mijn gevoelens en gedachtes het best verwoordt. Dit nummer lijkt voor mij geschreven... al geloof ik nog niet helemaal dat ik iemand zoals hem zal vinden en...oja, zover ik weet is mijn ex (nog) niet getrouwd met dat ene meisje dat in ons huis zit.

Just listen!

Ik kan nu met zekerheid zeggen dat s'ochtends toch wel het ergste moment van de dag is. Als je net wakker wordt en alles weer van voren af aan in je gedachten laat naspelen. Het besef van al die pijnlijke gedachtes: oja, ik slaap alleen en oja hij heeft het uitgemaakt en misschien wel de ergste: ik zal nooit meer mijn leven met hem kunnen delen, we leiden een gescheiden leven...Zo raar nog steeds, dat je niet meer een smsje kan sturen hoelaat die thuis is en wat we zullen eten vanavond of wat dan ook!

Ik voelde het al aankomen. Ik voelde me langzaam terugzakken van ''beetje beter voelen'' naar ''allesomvattende somberheid''. Ik weet niet waar het aan ligt, waarschijnlijk slaapgebrek, daar word je immers labiel van. Vannacht ook weer om 05.00 wakker geworden, mezelf gedwongen om weer te gaan slapen en vervolgens van 07.00 tot 09.00 lopen piekeren over mijn ex waarop ik gesloopt en opgegeven beneden in de bank ben gaan zitten om een beetje apatisch naar buiten te staren.

Vandaag had ik eindelijk een beetje een goede dag. Hij zit echter nog letterlijk elke seconde van de dag in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ie in mijn bloed zit en ik me op de een of andere manier aan hem vasthou, zijn e-mail elke dag controleer en hem overal op straat zoek. Ik merk zelfs dat ik perse voor nutteloze dingen naar de supermarkt ga...simpelweg om buiten te zijn, in de hoop dat hij in de buurt is...Wat een onzin is dit! Mijn hele leven draait om hem en bij alles wat ik doe hangt hij in mijn onder bewust zijn
En dit is dan een goede dag