Na alle scenario's die ik heb bedacht over waarom het uitging... (en dat zijn er heel wat, ik kan er wel 10 boeken aan volschrijven) is dit denk ik de grondreden voor onze break-up.

Toen mijn ex en ik in Azie waren (voor 3 maanden) hadden we (bijna) niks...we hadden geen baan, geen huis, geen auto, geen vrienden of familie om ons heen, bijna geen geld (we waren immers aan het backpacken) toen waren we onszelf, toen waren we verliefd, toen waren we gelukkig en toen ging het goed tussen ons. Toen waren we op ons best! We hadden niks, behalve onze liefde voor elkaar!

We kwamen terug in Nederland en het was vanzelfsprekend dat we samen gingen wonen. Mijn ex kreeg een andere baan, een verschrikkelijke goede baan, bij een miljoenenbedrijf en hij kreeg een belachelijk salaris en we kregen het huis van onze dromen...we kochten alles nieuw, we hebben letterlijk het hele huis afgebroken en opnieuw opgebouwd...gloednieuwe keuken, gloednieuwe badkamer, dure echte eikenhouten vloer, gloednieuwe meubels...het ging maar door, het ging maar door...Mijn ex werd zo verschrikkelijk materialistisch...alles moest beter, nieuwer, mooier...ik zei nog tegen hem (vlak voordat het uitging): ''ik kan met jou in een krot wonen en nog steeds gelukkig zijn'', maar het mocht niet baten. Hij liet zichzelf zo meeslepen met alle mooie spullen en wat de maatschappij en zijn vrienden en familie van hem verwachtte en bovendien ook zijn eigen verwachtingen van ''succes'' in het leven, dat hij gepusht werd om zichzelf tegenover alles en iedereen te bewijzen...uiteindelijk was ook ik niet meer goed genoeg voor hem...guess what...hij heeft nu een model als vriendin...om het even af te maken...heeft hij naast zijn perfecte leven nu ook een perfecte vriendin.

En DIT doet mij zo een pijn! Hij kan zoveel gelukkiger zijn door gewoon zichzelf te blijven...door niet zichzelf te verliezen in al het materialistische in de tegenwoordig zo pushende maatschappij waarin iedereen bijna ''noodgedwongen'' meegaat, en dus zichzelf verliest, omdat het zo verdomd moeilijk is om gewoon jezelf te blijven...
Je moet de nieuwste telefoon hebben, dus moet je meer verdienen, dus moet je een betere baan hebben, dus ben je niet goed genoeg als je geen status hebt in je werk, in je leven. Zelfs je vrienden moeten goedgekeurd worden aan de hand van hun studie, baan, kleding, humor, maar niet om wie ze echt zijn...niet om wie JIJ echt bent...

Het doet mij zo een pijn dat het uit is, omdat ik dit WEL zie, omdat ik weet dat hij ''denkt'' dat hij gelukkig is, terwijl hij zichzelf steeds meer kwijtraakt, omdat ik hem dit nooit heb kunnen vertellen, maar ook omdat hij dit nooit zal begrijpen, omdat hij denkt dat hij gelukkig is, want hij heeft immers alles: een geweldige baan met een geweldig salaris, een huis waar elk persoon van droomt, hij heeft een model als vriendin, hij heeft een auto, een blackberry, een prachtige persoonlijkheid, hij moet wel gelukkig zijn, omdat hij alles heeft toch??? Helaas denkt heel Europa (als dan niet, de hele wereld) zo...maar in feite heb je JEZELF niet!
Haal al die spullen weg en hij heeft niks meer. Wat zielig eigenlijk...dat je je geluk zo afweegt op zaken, dingen en spullen die van de een op de andere dag van je afgenomen kunnen worden. (Als je het geluk bij jezelf zoekt en ook werkelijk vindt, raak je het nooit kwijt). Ik was op het eind van onze relatie ook zo...ik moest wel met hem meegaan omdat ik hem niet kwijt wilde...en GOD ben ik mezelf toen verloren zeg!!!

DIT is mijn lichtpunt in deze zwarte tunnel...ik ben op weg om gelukkig te worden met mezelf...oke, ik heb een baan, school, stage, geld, huis, telefoon, kleding etc...maar doet het me echt veel? Het is op dit moment mijn houvast, maar zoals ik mijn ex duidelijk probeerde te maken: ik kan in een krot wonen en nog steeds gelukkig zijn. Helaas is een gedeelte van dat geluk van me afgenomen toen hij mij vertelde dat hij niet verder met me wilde, maar ik ga het terugvinden en heb daar geen status voor nodig. Het enige wat ik daarvoor nodig heb...is mezelf!!!