Ik kan nu met zekerheid zeggen dat s'ochtends toch wel het ergste moment van de dag is. Als je net wakker wordt en alles weer van voren af aan in je gedachten laat naspelen. Het besef van al die pijnlijke gedachtes: oja, ik slaap alleen en oja hij heeft het uitgemaakt en misschien wel de ergste: ik zal nooit meer mijn leven met hem kunnen delen, we leiden een gescheiden leven...Zo raar nog steeds, dat je niet meer een smsje kan sturen hoelaat die thuis is en wat we zullen eten vanavond of wat dan ook! Dat je zelfs al die kleine dingetjes kan missen net zo erg alsof je ineens je benen kwijt bent.
Gelukkig merk ik ook dat dat intense gevoel van verdriet bij het wakker worden me niet meer in bedwang houdt de hele dag (uitgezonderd op hele slechte dagen) en dat dat gevoel steeds sneller wegzakt. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik snel naar beneden ga en achter mijn laptop ga zitten om alle geruststellende verhalen en reacties van alle lieve mensen op deze site te lezen. Ik ben nog maar een paar dagen lid, maar heb geloof ik echt mijn remedie gevonden hier!
Maar toch ziet de wereld er voor mij bij het opstaan nog steeds grauw en eenzaam uit!