Ik voelde het al aankomen. Ik voelde me langzaam terugzakken van ''beetje beter voelen'' naar ''allesomvattende somberheid''. Ik weet niet waar het aan ligt, waarschijnlijk slaapgebrek, daar word je immers labiel van. Vannacht ook weer om 05.00 wakker geworden, mezelf gedwongen om weer te gaan slapen en vervolgens van 07.00 tot 09.00 lopen piekeren over mijn ex waarop ik gesloopt en opgegeven beneden in de bank ben gaan zitten om een beetje apatisch naar buiten te staren.
Op dit soort dagen hangt er een deken van somberheid over me heen, die ik niet van me af kan schudden. Mijn broer zegt altijd: ''je emoties zijn een gevoel en gevoel kan je uitschakelen'' Ik heb dit licht echter nog niet gezien, maar ben er wel naar op zoek.

Vanochtend voelde ik voor het eerst sinds het uit is (4 maanden geleden) een soort van paniek. Niet weer zo een depressieve dag! Niet weer de controle kwijt over mijn gedachten en gevoelens! Niet weer het gevoel dat niets in mijn leven deugt en dat ik niets goed doe! Wat overigens de grootste onzin is, want ik heb een geweldige familie en vrienden, doe een HBO-studie die ik op mijn sloffen haal, een bijbaantje met leuke collega's, woon in een mooi huis aan een meer met bos eromheen in het centrum van Almere (niet dat je van in Almere wonen gelukkig wordt) en zo zijn er nog wel 100 dingen waar ik trots op mag zijn. Alleen mag op dit soort dagen al dat goede niet baten. Simpelweg omdat je niet meer bij je ex bent, je een heel ander leven had kunnen hebben, in een heel ander huis met je geliefde naast je. En juist omdat hij het heeft uitgemaakt en jij er absoluut niets van wilde weten, je bereid was om je familie te verkopen voor hem lijkt het wel alsof het leven dat we samen ''hadden kunnen hebben'' het enige is wat je wilt...het enige is waardoor je je beter voelt. Niets komt daarbij in vergelijking.
Vandaag is zo een dag dat ik getroost wil worden...zo een dag dat je je niet sterk kan houden...zo een dag dat je tegen elke vreemde je verhaal wil vertellen, zelfs de hond van je buren, gewoon om ze te laten weten hoe moeilijk je het hebt en dat iedereen om je heen vrolijk doorgaat, maar dat ze toch even stil moeten staan bij jou, omdat je hoopt dat het je beter laat voelen. Het probleem is alleen dat ik me door niets beter voel. Telkens zit ie weer in mijn kop, lijkt het alsof hij mij in zijn macht heeft, alsof hij mijn gedachten bepaalt en daarmee het gevoel in mij.
Een vriendin van me (zij zit in een soortgelijke situatie) zei laatst tegen me: ''het is heel simpel, je moet gewoon niet meer aan hem denken, hij denkt ook niet aan jou'' voor 5 seconden zag ik het licht en ook precies 5 seconden hield ik het vol. Maar helaas is niets simpel deze dagen.
Misschien als wij hetzelfde als mijn vriendin kunnen bereiken, is het ook heel simpel voor ons!