Vandaag had ik eindelijk een beetje een goede dag. Hij zit echter nog letterlijk elke seconde van de dag in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ie in mijn bloed zit en ik me op de een of andere manier aan hem vasthou, zijn e-mail elke dag controleer en hem overal op straat zoek. Ik merk zelfs dat ik perse voor nutteloze dingen naar de supermarkt ga...simpelweg om buiten te zijn, in de hoop dat hij in de buurt is...Wat een onzin is dit! Mijn hele leven draait om hem en bij alles wat ik doe hangt hij in mijn onder bewust zijn
En dit is dan een goede dag
Ik weet het gewoon even niet meer...Ik moet me richten op iets, maar school, werk en sociaal leven sukkelt voorbij en zorgt niet voor genoeg afleiding.
Ik wil het verdriet niet meer, ik wil niet meer met pijn in mijn maag opstaan en ik wil hem gewoon uit mijn hoofd hebben...

''je emoties zijn de slaven van je gedachten en jij bent de slaaf van je emoties!''

Maar hoe krijg je je gedachten los van iemand van wie je zoveel hebt gehouden en zelfs nog doet...ook al is het 4 maanden uit? Gewoon doorleven en alle pijn accepteren? Als iemand nog goede tips heeft voor afleiding (naast jezelf verwennen, jezelf omringen met vrienden en familie en erover praten) hoor ik het graag.