Na een maand geleden het gevoel te hebben gehad dat ik weer middenin mijn verwerken zat, heb ik zélf het tij kunnen keren en me op mijzelf kunnen richten. Wat was mijn aandeel? Hoe ben ik mezelf tekortgeschoten in het aanhouden van een relatie, welke oude pijnen wilde ik niet onder ogen komen maar ze telkens als placebo tijdens mijn 'slechte' relatie met hem op de oude wonden drukken? Ik kwam tot rust met die vragen aan mijzelf te stellen, hier een poosje te praten met Medusa, Lis en anderen.. het leven weer als zodanig gewoon op me af te laten komen..

Ik was er wel mee bezig, maar dus meer op mezelf gericht. Mijn vragen richting hem leken hoe harder ik ze stelde, minder belangrijk. Het beseffen dat ik onjuiste motieven had bij het denken "hoe gaat het met hem, na al die maanden?"

Eind vorig jaar is het uit gegaan met mijn vent, eigenlijk een hele heftige rotrelatie achter de rug (op papier) We kregen het samen niet voor elkaar gezond met elkaar om te gaan, maar waren zo enorm gek op elkaar.. Ik voelde dat we op een onbestemde manier bij elkaar hoorden. Hoe kan het anders dan dat je k.u.t. uit elkaar gaat. En dus niet omdat je niet meer van elkaar houdt, maar omdat 't gewoon escaleerde. Mijn winnaarsmentaliteit vs. zijn constante verliesmodus, het ging niet meer.
2 maand later wilde we het opnieuw proberen Maar er was een rebound-girl, al na 3 weken,dus dat was al even aan de gang. Nog meer spijt en nog meer frustratie aan zijn kant, want hij was bij haar om mij te vergeten, maar wilde het wel opnieuw met me proberen. Hij is met mij vreemdgegaan, dat zei hem genoeg. Ik gaf hem tijd en ruimte om zijn ding uit te zoeken. Maar wat ik effe vergeten was, is dat je een "vluchter" geen ruimte en tijd moet geven. Zij bleef zich aandringen, en hij bleef er in meegaan. Ik heb na een maand de stekker er zélf maar uitgetrokken. Hij is nu nog bij haar omdat ik, schijnbaar hem geen keuze liet. Ik heb me er niet voor willen lenen en heb al het contact verbroken. En hij is nogsteeds bij haar. Hij heeft nog nooit keuzes hoeven maken of hoeven vechten voor iets..)zo'n man wil ik toch helemaal niet!?

Jeetje.. wordt mijn gevoel van moed even op de proef gesteld..

Heb ik toch de kracht gevonden en de relativeringszin om ex te laten weten dat ik hem graag wil zien, en om hem niet te overvallen stuur ik hem een kaartje via het i-net met een voorzichtig voorstel.. komt dat stomme ding niet aan, of heeft meneer zijn pc niet aan. Al 2 dagen niet. What the piiiieeep!?

Als ik mijn gevoel volg dan denk ik dat hij dat misschien ook wel wil. Al die spook en paniek gedachten van eerder hebben niet meer zo'n harde stem in mijn hoofd. Let's get real.. 3 weken geleden was hij degene die zei dat hij ergens nog wel hoop had. Niet ik.

Goed, even toch in de groep gooien.. ik heb het er al over gehad met een paar, maar ben even nieuwsgierig.

Ik heb het idee dat ex zich terugtrekt uit het contact. Waarom? waarschijnlijk om mijn wens te respecteren.. en hij zal het ongetwijfeld moeilijk hebben. Hij heeft me geblokt op msn, of zet expres alles niet meer aan, om zichzelf niet te pijnigen en door te kunnen gaan. (dit is de meest realistische verklaring, helaas heb ik ook doemscenario's in mijn hoofd)
Eerdere situaties is uitgebleken dat hij mij heel moeilijk los kan laten telkens. (dus dat hij nu niets laat horen is mij vreemd)

En ik kom er eerlijk voor uit. En ik snap er geen drol van.

Wil ik hem terug? Of is het iets anders wat er aan de hand is met mij.

Onze relatie is meerdere malen op de klippen gelopen. Voornamelijk door zijn gedrag, frustraties en onzekerheden. En ik heb er vanalles aan willen doen om dit op te lossen. Het ging niet meer, eigenlijk al vanaf vorige zomer. Toch nog maar weer proberen. Ik kwam telkens terug, te praten omdat ik eerlijk naar mijn hart ben. Maar wij samen zijn niet stabiel..

Nu na een poosje uitelkaar krijg ik weer warme gevoelens voor hem. Gebasseerd op wat?! Ik zie hem niet, ik spreek hem niet.

Iemand, hou me tegen..
Ik sta op het punt contact op te nemen met de x die niet goed voor me is geweest, maar van wie ik zielsveel houd.
Een maand geleden een goed gesprek gehad. Waarin ik zei, dat het niet meer van mij af zou komen; de eventuele kansen.

Hij zat erg met zichzelf in de knoop, doet dan rare dingen. Ik weet dat, en heb hem gezegd dat ik hem loslaten moet, en hem zijn eigen weg daarin moet gunnen.

Heb ik hem verkeerde signalen gegeven? Was ik te flink? Moest ik niet gewoon zeggen dat ik hem terugwilde en we er samen wel uitkwamen? Nee, het was zojn beurt om dat te zeggen. Ik wilde graag zeggen dat het zijn beurt was om er voor te gaan. Maar wat ik zei was; ik laat je los.