Hai Moessie,

Dat je wil weten hoe het met je ex gaat, maar liever geen contact op wil nemen of k?ɬ°n nemen iss heel begrijpelijk, ook al zijn onze "verhalen" erg verschillend.

Ook ik "hoor" geen contact met m'n ex te zoeken. In mijn geval omdat ik daar te trots voor ben. Ze heeft iets geflikt, waardoor ik haar nooit meer "wilde" zien. Ik heb haar dat ook verteld en het enige wat ik heb is mijn woord. Vandaar dat ik haar al ruim 2 jaar niet meer heb gesproken. Om de ?ɬ©?ɬ©n of andere reden blijft dit echter aan me knagen. Het enige wat ik weet is dat ze nog leeft, meer niet. Pas op dat je niet dezelfde fout maakt als ik, want je kunt pas echt alles achter je latebn als je geen negatieve gevoelens meer hebt richting je ex; vergeven dus. Zelf zit ik nog altijd helemaal vol met dergelijke gevoelens en daarom ben ik nooit verder kunnen gaan.

Sterkte Moessie..., D

hey Moes,

Je schrijft: "Ik heb compleet mijn eigen lekkere leven weer, nieuwe liefde tussendoor gehad, en toch voelt het niet afgesloten. En ineens, sinds 'n week zit het me weer dwars".

Misschien kun je jezelf gaan afvragen waarom je zo 'ineens' weer met hem bezig bent. Het kan zijn dat je, nu je je 'eigen lekkere leven' weer op de rails hebt, misschien weer vervalt in de normale gang van het dagelijkse leven en uitkijkt/verlangt naar iets dat je leven meer kleur kan geven (of ook: iets vertrouwds dat je kent, en wat EENS zo fijn was). Je schrijft over 'nieuwe liefde tussendoor gehad', dat leest dat die 'liefde' inmiddels ook alweer over is. Was het wel 'liefde', of gewoon een gril/crush/rebound/tussendoortje? Het kan zijn dat het beeindigen van die verhouding een soort van rusteloosheid met zich meebrengt en je ineens weer een paar passen terugzet in je verwerking ten opzichte van je ex. Dat je vervalt in het (stiekum?) idealiseren van de (goede) tijden die je met je ex hebt beleefd.

Hoewel zoo herkenbaar (been there), schijnen je ratio en gevoel een kat-en-muis spelletje met elkaar te spelen, waardoor je jezelf een beetje tegen lijkt te spreken--in jouw eigen woorden: "Ik mis hem. Ik mis niet de vervelende tijden, ik mis niet het gevoel van onmacht en onzekerheid."
Ik vermoed (maar da's mijn bescheiden, persoonlijke mening) dat je vooral en alleen de GOEDE tijden met hem mist; de kant van hem waar je je wel fijn bij voelde en die geen strijd en conflicten opleverde. Maar helaas heeft hij schijnbaar ook een andere kant (vluchtgedrag, confrontatie-vermijdend, struisvogel-mentaliteit, emotionele weerstand/verzet), en in combinatie (al dan niet met jouw persoonlijkheid erbij) blijkt die relatie in praktijk toch veel problemen, frustraties en onvrede op te leveren.
Je schreef ook '...Ik mis hem, mijn vriendje met dezelfde dromen, waar ik voor vocht en hij zich tegen verzette". Als er zo om gestreden en gevochten moet worden om op dezelfde manier samen dezelfde weg en richting op te lopen, zijn het dan nog wel werkelijk 'dezelfde' dromen? Is er dan al geen constructief verschil in basis?

Ik denk eerlijk gezegd dat je het niet bij je ex moet zoeken. Ik denk namelijk dat je dat intuitief ook wel beseft, aangezien je heel wijs schreef "Hij heeft nog nooit keuzes hoeven maken of hoeven vechten voor iets..zo'n man wil ik toch helemaal niet!?''. En later ook: "Maar wat ik effe vergeten was, is dat je een "vluchter" geen ruimte en tijd moet geven."

Ik denk dat niemand jou kan vertellen hoe het met hem gaat, behalve hijzelf. En de ironie is misschien nog wel dat hij dat OF zelf niet eens weet, OF zichzelf iets anders voorhoudt, als je het hem op de man af zou vragen. Ikzelf heb 3 jaar geleden resoluut gekapt met een twijfelaar/vluchter. Hij vertrok op een zaterdagmorgen met weekendtas in de hand naar zijn moeder, en als ik zelf niet resoluut de handvatten van de tas eraf had gesneden, dan had hij me waarschijnlijk nog maanden aan de lijn laten hangen. Lang verhaal kort: hij was niet in staat zelf een beslissing te maken, en dat heb ik toen maar gedaan. Nooit meer gezien, nooit meer gesproken.

Ook al heb ik mij in de maanden erna menige vragen gesteld waar ik antwoord (van hem) op hoopte te krijgen, uiteindelijk realiseerde ik mij dat een verdovende stilte met GEEN antwoord, ook een antwoord is. Ook toen ik hoorde dat hij inmiddels weer met iemand anders was, heb ik mezelf voorgenomen, niet stil te blijven staan bij de cliches dat 'die relatie waarschijnlijk ook wel op een dood spoor zou komen' (is uiteindelijk wel gebeurd, trouwens ). Het heeft namelijk geen nut je daarmee bezig te houden; laat hem zijn lessen zelf maar leren.

Als enig advies kan ik je geven: realiseer je dat de conflicten, strijd, frustraties, onzekerheid, onmacht en strijd die 'met hem zijn' met zich meebracht ook wel tekens aan de wand waren (in je eigen woorden: 'rotrelatie'). Zo te horen heb je een leuk en lekker leven---concentreer je daar maar op!

M.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

Hey Moes,

Blij dat je iets aan mijn reactie hebt gehad. Zover ik dat uit je woorden kan opmaken, kom je op mij heel helder en eerlijk over en ik denk dat jouw verlangen tot zelfinzicht/kennis heel wat kleurrijke vruchten gaat afwerpen

Wat betreft dat biertje drinken: het is absoluut mogelijk tussen exen om later, als de grote klappen inmiddels zijn verwerkt en de nieuwe omgangsvorm is geaccepteerd, weer eens af te spreken om (bij) te praten. Die mogelijkheid is wel afhankelijk hoe beiden na de relatie de verwerking zijn doorgekomen en ruimte hebben gegeven (uiteindelijke acceptatie van wat er gebeurd is en vergeving zonder de welbekende bagage van trots, woede, haat en verwijten). Ik heb het gevoel, zover ik dat zo op e-papier kan beoordelen, dat jij daar best toe in staat zal zijn en er zelfs uiteindelijk misschien wel behoefte aan hebt om samen terug te kijken op een explosieve tijd en die op een fijne manier af te sluiten, maar zoals je je ex beschrijft vraag ik me af of hij diezelfde behoefte zal voelen. Zijn weglopen staat zijn zelfkennis danig in de weg. Weglopen is ogen sluiten. Om elkaar in alle eerlijkheid en met respect weer recht in de ogen aan te kunnen kijken, moet je toch wel een bepaald zelf-inzicht hebben opgedaan, denk ik. Laten we hopen dat hij zichzelf hervindt.

In mijn geval heb ik geen enkele behoefte meer gehad om samen met mijn ex terug te kijken en te praten over onze tijd samen, maar dit is geheel en alleen gebaseerd op mijn vermoeden dat hij daartoe niet in staat is geweest en ook nooit zal zijn. Voor hem werkt het beter als hij niet meer terugkijkt en zijn leven leidt alsof 'ons' er nooit is geweest en aangezien ik op geheel andere wijze de relatie-naweeen heb verwerkt, heb ik nu vrede met zijn keuze. Het is okay zo

Ik vind het getuigen van een gezonde instelling: "Zolang het mij nog bezighoudt valt er voor mij nog wat te leren, en dus ga ik door...met verwerken dus"--ik denk dat adviezen in de richting van 'vergeet hem nou maar' of 'hij is het niet waard om je mee bezig te houden' een verwerking juist kunnen vertragen, aangezien het soms best wat antwoorden kan opleveren als je je actief richt op emoties die zich aan je blijven opdringen. Misschien valt er op bepaalde gebieden nog het 1 en ander uit te vogelen over jezelf, je wensen en eventuele toekomst-doelen.

Je komt op mij emotioneel intelligent over, dus ik denk dat je heel goed in staat bent de juiste keuzes te maken die voor jou werken

Succes ermee! En inderdaad...schrijvenschrijvenschrijven!

M.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"

Ik wil me ook aansluiten bij medusa en je een compliment geven voor hoe je in je verwerkingsproces staat. Ik vind dat je je heel helder weet uit te drukken en blijk geeft van een mooie eigenschap: zelfreflectie. Ik denk zeker dat deze zelfreflectie je uiteindelijk mooie dingen zal brengen, maar dat dit ook een van de moeilijkste wegen is die je kan kiezen. Ik herken veel van wat je over je ex schrijft, ik zit net als jij ook heel erg te twijfelen de laatste tijd of ik weer contact met hem zal opnemen (ik heb drie maanden geleden aan hem gevraagd geen contact meer met mij op te nemen). Maar ook al houd ik mezelf voor dat ik alleen contact wil opnemen om dingen af te sluiten kan ik mezelf daar niet helemaal van overtuigen. Misschien wil ik hem wel imponeren met alle nieuwe dingen die ik over mezelf en onze relatie heb geleerd, met een heel stiekeme hoop dat hij dan denkt dat het nu wel zou gaan lukken. Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat je je eigen motieven zuiver moet houden, als je nog niet weet wat je motieven zijn is het misschien beter geen contact op te nemen. ik zou het fijn vinden als je ons op de hoogte houdt van je proces, ik vind het enorm leerzaam om te horen hoe jij met de dingen omgaat!
Lis

Moes, het geeft mij zo'n fijn gevoel dat je de moeite neemt om zo met me mee te denken. Dankjewel daarvoor! Als een korte aanvulling op waarom geen contact op te nemen bedacht ik me net (tijdens de lunch..) dat ik eigenlijk de afgelopen drie maanden waarin we helemaal geen contact hebben gehad een gevoel van trots voelde voor mezelf. Ik gaf eindelijk eens een grens aan en liet hem weten/voelen dat ik er genoeg van had om zo behandeld te worden. Ik heb dus ook echt die deur dicht gegooit. Hij moet maar eens voelen hoe het is als ik helemaal niet meer in zijn leven ben. Dit verbreken van elk contact begon met het idee dat ik anders nooit los van hem zou komen (ik ben namelijk een alles of niets type, vriendschap zie ik ook niet echt gebeuren) maar nu denk ik stiekem wel eens: zou hij nu eindelijk door hebben wat ik voor hem betekende en dat zijn leven zonder mij nooit meer hetzelfde (en veel minder fijn) zal zijn. Hij was laatst op een feest waar ik toen bewust niet naar toe ben gegaan, hij zag er slecht uit hoorde ik van meerdere mensen. Dus misschien heeft hij wel twijfels, maar ook al zou hij deze willen uitspreken denk ik dan zijn angst om door mij afgewezen te worden (wil het verhaal niet te lang maken maar ik heb van meedere gezamelijke vrienden gehoord dat hij eigenlijk heel erg geintimideerd was door mijn sociale vermogen en het feit dat ik eigenlijk altijd met iedereen op kan schieten en snel bij groepen hoor, terwijl hij daar altijd veel moeite voor moest doen en daar te onzeker voor leek te zijn)? Jeetje, nu komt echt weer alles naar boven. Dit zijn echt hersenspinsels die ik mezelf al zo lang niet heb toegestaan (en vrienden kappen me meteen af als ik er over begin, ze bedoelen het goed hoor). Dus wat voelt hij nu echt, deze vraag houd me de afgelopen twee weken weer heel erg bezig. Oh Moes, is het niet gewoon het verstandigste om op deze weg verder te blijven lopen en niet meer om te kijken? Je hebt ook helemaal gelijk over het werken aan mezelf, ik ben een beetje een bevestigings-junky geworden en heb steeds meer input nodig om er iets van te voelen.
Over jouw situatie, dat lijkt me op zijn eigen manier nog moeilijker. Weten dat je de mogelijkheid hebt om iemand weer jouw kant op te keren en het toch niet doen vereist een heleboel kracht. Maar als er iets is wat door elke regel die jij schrijft schijnt is het wel kracht! Het zijn mensen als jij die mij ertoe inspireren om sterk te zijn. Ik denk eerlijk gezegd ook dat we er allebei goed aan doen om (nog) geen contact op te nemen. Want als onze X-en het echt echt graag willen dan zullen ze het opnemen met ons, mijn ex heeft tenminste nog nooit echt moeite voor mij hoeven doen, zou een belangrijke les voor hem kunnen zijn. Dikke knuffel terug! Lis

Bravo voor jou Moes dat je me zo uit de tent aan het lokken bent! Je slaat de spijker geheel op de kop, ze laten ons inderdaad het grote gevecht geheel in ons eentje vechten.. En verdienen zij wel die "mooie" vrouwen die daar uit komen (want wat was hun bijdrage aan het proces, anders dat dat zij de katalysator waren)? Heel vaak denk en voel ik een sterk NEE, maar het zijn bij mij vaak de ochtenden. Dan word ik wakker, ligt de hele dag voor me (wat voor sommige mensen juist een opbeurende gedachte is) en dan voel ik zo sterk dat ik het zonder hem niet kan (onzin natuurlijk want ik ben er nog steeds en alles draait nog). Maar het gevoel dat het zonder hem nooit meer de moeite waard zal worden, ik me altijd verloren zal blijven voelen. Ik weet rationeel gezien ook wel dat ik me vaak zo voel wanneer er stress in mijn leven is, bijvoorbeeld wanneer de druk op mijn werk weer heel erg toeneemt. Maar het lijkt ook wel dat ik de afgelopen 6 maanden me ook alleen maar gestresst gevoeld heb en ik dus daarom elke ochtend met zo'n doem gevoel op sta. Zwaar onder de douche, zwaar op de fiets... Gedurende de dag wordt dit gevoel vaak wel minder, tegen de avond komt optimisme soms zelfs om de hoek kijken. Maar er hoeft maar een bepaald liedje op de radio te komen, of iemand met een relatie hoeft maar het woordje "we" in de mond te nemen en ik lijk alweer in stukjes uiteen te vallen. Wat doe ik mezelf toch aan door te denken dat het zonder hem nooit meer de moeite waard zal zijn, zorg ik met deze gedachte er niet voor dat het ook inderdaad zo blijft voelen -> kan ik later weer tegen mezelf zeggen dat ik gelijk had.. Het lijkt wel alsof mijn hele wezen zich verzet tegen het echte loslaten van hem, terwijl er ook zeker een stuk in mij zit wat weet dat hij een ruggegraatloze vluchter is die het eigenlijk niet verdiend om met mij te zijn. Oh, Moes, ik vraag me zo vaak af hoe je nu die volgende stap in het loslaatproces zet?.. Zoals ik eerder schreef onderneem ik werkelijk van alles, en ik wil niet beweren dat ik er totaal niet van geniet maar het voelt nog zo sterk alsof ik de tijd aan het vullen ben tot... TOT WAT??? Tot hij terug komt? En dan? Zoals je al wel gemerkt zult hebben ontbreekt het mij vandaag aan het vertrouwen in betere tijden (wel echt super dat jij het wel hebt nu!). Nog een vraagje, je schreef dat je even een andere relatie hebt gehad, hielp dat je in je verwerkingsproces?
Sorry voor dit relaas, ik voel me even niet zo top...
X
Lis