Ik heb je een dag na onze break up ontvriend op Facebook, dat is maar beter zo. Gisteren kwam ik erachter dat je mij geblokkeerd hebt. Waarom? Ik had je al ontvriend? En op mijn profiel kun je niks zien als we geen vrienden zijn. Het is niks voor jou om zo drastisch te doen, je bent vrienden met al je exen op Facebook. Ik heb je met rust gelaten en al het goede van de wereld gewenst. Waarom blokkeren, morgen zullen al mijn spullen pas weg zijn...

Ik weet niet waarom of waar het vandaan komt maar ineens heb ik de behoefte om contact met je op te nemen. Ik wil je zo graag even horen, zo benieuwd hoe het met je gaat na 50 dagen geen contact. Pfoe wat mis ik je toch, dag in dag uit. Je bent zo ver weg, terwijl ik zo uit m'n hoofd je nummer kan intypen en bellen. Wanneer ga ik mij sterker voelen, wanneer verdwijnt de angst en paniek, wanneer zal het tot mij doordringen dat ik nooit meer wat van je zal horen?

Het zit mij allemaal zo hoog. 6 weken geleden sinds ik hem een mail stuurde. Een mail waarin ik schreef hoeveel onze gesprekken betekende voor mij. Hoe fijn ik het vond om je stem te horen, om het soms voorzichtig over de toekomst te hebben en om met je te ouwehoeren. Zoals vroeger. Flirten, lachen. Mijn maatje was weer terug. Maar soms waren de gesprekken niet zo leuk. Als je over andere vrouwen begon bijvoorbeeld. Ik zei dit ook tegen je en je wist niet waarom je het zei. Je had niks met andere vrouwen gedaan maar toch moest je mij vertellen hoe zij met je flirtten.

Gisteren hebben we gebeld. Je wil verder met 'geen contact', je wil je op jezelf richten, jezelf beter maken, dat wanneer je voor ons gaat dat dit dan voor de volle 100% is.

Na 29 dagen geen contact kreeg ik ineens een mailtje van je. Met een snel kloppend hart en zweethanden opende ik jouw woorden aan mij. M,n ogen liet ik over de mail gaan, bang dat er zou staan dat je een ander gevonden had en dat jij het aan mij wilde vertellen. Ik zag het er niet in staan. Ik begon bij het begin. Herinneringen werden opgehaald, het ging niet goed met je. Je miste me en ik ben de liefde van je leven. Het scherm werd wazig en tranen stroomden over m,n wangen.

19 dagen geen contact. Vallen en opstaan. Soms voel ik mij OK, maar je zit altijd in mijn achterhoofd en soms kan ik je niet wegstoppen en komt het er allemaal uit. Dan huil ik, schrijf ik, of zet ik keihard muziek op. Ze zeggen dat het makkelijker wordt maar ik ervaar dit helemaal niet zo. Ik denk nog steeds elke seconde van de dag aan je en zelf 's nachts verschijn je in mijn dromen.

Het is nu een week geleden dat we telefonisch hebben gesproken. Een week geleden dat ik naar je stem luisterde, je hoorde huilen.

Ik heb mij vrij goed gehouden afgelopen week. Ik ben bezig geweest voor school en heb veel met vriendinnen gesproken, je zal denk ik wel trots op mij zijn. Vandaag wilde ik het je ineens allemaal vertellen, maar het kon niet. Geen contact is nu het beste, zodat we aan onze problemen kunnen werken. Als we nu weer een relatie zouden aangaan zouden we weer in oude patronen vervallen. Ik weet dat de beslissing die wij hebben genomen de juiste was en is.