Het is nu een week geleden dat we telefonisch hebben gesproken. Een week geleden dat ik naar je stem luisterde, je hoorde huilen.

Ik heb mij vrij goed gehouden afgelopen week. Ik ben bezig geweest voor school en heb veel met vriendinnen gesproken, je zal denk ik wel trots op mij zijn. Vandaag wilde ik het je ineens allemaal vertellen, maar het kon niet. Geen contact is nu het beste, zodat we aan onze problemen kunnen werken. Als we nu weer een relatie zouden aangaan zouden we weer in oude patronen vervallen. Ik weet dat de beslissing die wij hebben genomen de juiste was en is.

En toch knaagt het gevoel. Het gat in mijn buik en hart is groot, vol met verdriet. Verdriet door de kleine dingetjes om mij heen die mij aan jou laten denken, verdriet omdat ik deze momenten niet met je kan delen.

Ik hoop dat het goed met je gaat, dat je ook de nodige afleiding kan vinden. Ook hoop ik dat je aan mij denkt zoals ik aan jou denk. Als je aan het koken bent, of als je met je ogen gesloten in bed ligt voordat je in slaap valt.

Hoe slecht ik mij ook voel, ik ga je niet bellen. Toch zal ik wachten op je telefoontje dat je een plekje voor jezelf hebt gevonden en dat we elkaar dus zullen zien als ik mijn spullen kom halen. Zal je naar me lachen als je me ziet? Of zullen je ogen verkoeld zijn, alsof ze willen zeggen 'ik heb iemand ontmoet'. De tijd zal het leren. Ik zal je in ieder geval een stevige knuffel geven en hopen dat je mijn liefde voor jou zal voelen.

Tot die tijd, hoe moeilijk ook, ga ik door mijn liefste.