19 dagen geen contact. Vallen en opstaan. Soms voel ik mij OK, maar je zit altijd in mijn achterhoofd en soms kan ik je niet wegstoppen en komt het er allemaal uit. Dan huil ik, schrijf ik, of zet ik keihard muziek op. Ze zeggen dat het makkelijker wordt maar ik ervaar dit helemaal niet zo. Ik denk nog steeds elke seconde van de dag aan je en zelf 's nachts verschijn je in mijn dromen.

Gisteren ben ik erachter gekomen dat je op Facebook vrienden met je collega bent geworden. Een collega die je altijd al leuk hebt gevonden. Het hoeft niks te betekenen maar toch dat onderbuikgevoel, het zit me niet lekker. Duizend gedachten gaan door mijn hoofd: wat als je haar steeds leuker gaat vinden? Wat als zij jou ook leuk(er) gaat vinden? Wie heeft wie toegevoegd? En waarom?

Het lijkt alsof je doorgaat en ik zit hier maar... Hopen dat afstand je in laat zien dat je mij wil. Als je nu iets met haar gaat beginnen dan snap ik er niks meer van. Je zei dat je alleen wilde zijn en dat je niemand wil, kan ik je op je woord geloven? Is dit ook echt zo? Begin alsjeblieft niks met haar...

Binnenkort ben ik jarig, ik vraag me af of je wat van je laat horen. Ondertussen tel ik de dagen van geen contact. Als ik je nu zou bellen zou je meteen aan mij horen dat het niet goed met mij gaat en dat wil ik niet. Ik wil dat je denkt dat het goed gaat, dat ik de sterke vrouw kan zijn die jij altijd in mij hebt gezien. Waarom kan ik niet zijn zoals jij mij ziet? Ik weet dat het in mij zit maar ik heb mij nog nooit zo zwak gevoeld.

Ik mis je.
Ik hoop jij mij ook.