Na 29 dagen geen contact kreeg ik ineens een mailtje van je. Met een snel kloppend hart en zweethanden opende ik jouw woorden aan mij. M,n ogen liet ik over de mail gaan, bang dat er zou staan dat je een ander gevonden had en dat jij het aan mij wilde vertellen. Ik zag het er niet in staan. Ik begon bij het begin. Herinneringen werden opgehaald, het ging niet goed met je. Je miste me en ik ben de liefde van je leven. Het scherm werd wazig en tranen stroomden over m,n wangen.

Er volgde snel nog een mail. Het was niet de bedoeling dat je deze mail zou sturen, je wilde het even allemaal van je af schrijven. Toch kon ik mij niet beheersen en belde ik je op. Je moest huilen, ik niet. Anderhalf uur lang hebben we gepraat over vroeger, over wat we hebben meegemaakt de afgelopen maand en hoe we ons voelden. Op een gegeven moment vroeg ik 'en nu?'. Je wist het niet. Je voelt je nog steeds labiel en weet niet wat je nu wil. Het voelde alsof mijn hart weer opnieuw brak. Ik had toch gehoopt dat je zeker zou weten dat je mij wil na de mail.

Ik heb je gezegd dat ik dit op een zo goed mogelijke manier wil aanpakken, zodat het ons deze keer wel lukt. Je wist het niet, stond niet in aanraking met je gevoel (wat ik nog steeds niet snap, hoe kan je anders zo'n mooie en lieve mail sturen?).

Morgen bellen we weer. Ik wil heel graag met je verder, maar ik kan, mag en wil niet in mijn eentje vechten. Ik wil hele kleine stapjes nemen, zodat jij en ik kunnen groeien en sterker worden zonder elkaar. Maar geef me een teken dat je dit ook wil, anders mag en kan ik niet op je wachten. Mag ik uberhaupt wel die vraag nu aan je stellen? Moet ik je niet meer tijd geven?

Werken we verder aan onszelf zonder contact zoals eerst, of nemen we die kleine stapjes en maken we er wat moois van? En als je dit niet weet, moet ik je dan maar opgeven wetende wat ik voor jou voel en jij voor mij?

Ik ben zo in de war...