Het zit mij allemaal zo hoog. 6 weken geleden sinds ik hem een mail stuurde. Een mail waarin ik schreef hoeveel onze gesprekken betekende voor mij. Hoe fijn ik het vond om je stem te horen, om het soms voorzichtig over de toekomst te hebben en om met je te ouwehoeren. Zoals vroeger. Flirten, lachen. Mijn maatje was weer terug. Maar soms waren de gesprekken niet zo leuk. Als je over andere vrouwen begon bijvoorbeeld. Ik zei dit ook tegen je en je wist niet waarom je het zei. Je had niks met andere vrouwen gedaan maar toch moest je mij vertellen hoe zij met je flirtten.

Toen heb ik de knoop doorgehakt en je 6 weken geleden het mailtje gestuurd. De fijne kanten belicht maar vooral verteld dat ik het niet langer kan. Dat ik je niet kan laten inzien om voor mij te gaan. Dat ik het niet langer ga proberen om je te overtuigen om met mij verder te gaan. Ik koos voor mijzelf.

Je belde nadat je het mailtje had gelezen. Ik nam niet op. Je stuurde een sms maar ik reageerde niet. Toen vijf dagen later een mail van jouw kant. Je vond mij een topwijf, houdt van mij en zal dit altijd blijven doen maar kan geen relatie met mij aangaan. Je moet en wil aan jezelf werken, bent niet blij met wie jij bent. Je wil, zoals vroeger, het gevoel hebben er 100% voor te kunnen gaan. En dus wenste je mij het beste toe, omdat je zoveel van mij houdt.

Ik heb niet op de mail gereageerd. In al die weken heb ik niks gedaan. Twee weken geleden plaatste je een foto van onze vakantie op een social media website en vond je een heel depressief nummer leuk. Uit dit nummer kon ik opmaken dat je denkt dat ik niet meer van je hou. Ook hier ben ik niet op ingegaan.

Ik wil zo graag van mij laten horen. Ik weet dat ik voor mijzelf heb gekozen en dit ook zo schreef in mijn mail, ik weet dat hij mijn beslissing respecteert en schrijft dat ik door moet maar verdomme zeg, wat hou ik nog steeds ongelofelijk veel van hem. Het gemis is alleen maar gegroeid, is dit normaal? Het liefst zou ik bij hem aanbellen, hem in de armen vallen. De gedachte hem nooit meer te zien is echt ontzettend pijnlijk. Wil hij echt dat ik doorga? Kunnen we er samen echt niet uitkomen? Moet ik mij stil blijven houden?

Wat als hij echt denkt dat ik niet meer van hem hou, wat als hij echt doorgaat? Wat als hij denkt dat ik echt doorga? Wat als alles echt voorbij is?