Hallo allemaal,

Vorige week schreef ik al dat ik het gevoel had dat het toch nog allemaal goed zou komen. En nogmaals sorry voor diegenen die echt zeker weten dat het niet meer goed komt, maar sommigen kan dit ook een hart onder de riem zijn.

Gisteren na 15 weken en 1 dag kwam het hoge woord er uit. We hadden de laatste weken heel veel contact gehad en echt goed met elkaar gepraat. We waren allebei na een periode van 3 maanden een beetje tot rust gekomen en hebben allebei veel nagedacht in die periode. Ikzelf ben al die tijd zeker geweest van mijn gevoelens voor haar, en heb ook altijd het gevoel gehad dat wij nog niet klaar waren, dat dit niet zo moest zijn. Al die tijd heb ik gevochten voor wat ik waard was, zoals ik vorige keer al schreef. Maar toch moest het haar eigen gevoel zijn wat haar zou moeten overtuigen.

Hoi mensen,

Sorry voor diegene waarvoor alle hoop verloren is, maar misschien dat sommige mensen ook iets hebben aan hoop die misschien wel niet voor niets is geweest.

Vandaag is het 14 weken geleden dat ze me verliet, zoals in eerdere blogs is te lezen. Niet voor een ander, niet door ruzie, maar een persoonlijk conflict met zichzelf en twijfels. Al die tijd heb ik gevochten als een leeuw, gepraat, SMS'jes gestuurd, brieven, enz enz. Ze heeft zich door niemand willen laten beinvloeden en zei telkens dat ze er met ZICHZELF uit moest komen. Al die tijd is ze compleet eerlijk geweest over alles waar ze mee zat. Ze zei ook ik wil om geen enkele andere reden terugkomen dan enkel en alleen omdat ik je toch zal missen en dat is waar ik zelf uit zal moeten komen. En dat is naar mijn menig ook de enige reden waarom ze dat zou moeten doen.

Dit kreeg ik vandaag van een goede vriend per e-mail toegestuurd, ik heb het een paar keer moeten lezen. Misschien dat jullie er ook wat aan hebben.

Zand en steen

Een verhaal,
Zand en steen

Een verhaal vertelt over een vriend en een vriendin
Die door de woestijn liepen.
Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie,
En de vriendin sloeg de vriend in het gezicht.

Degene die geslagen werd was gekwetst.
Maar zonder iets te zeggen schreef hij in het zand:
"Vandaag sloeg mijn vriendin mij in het gezicht"

Ze liepen verder totdat ze een oase tegenkwamen,
Waar ze besloten een bad te nemen.

Gisteren was het precies 13 weken geleden dat ze de relatie verbrak. En juist gisteren hebben we een enorm goed gesprek samen gehad. We waren bijna 10 jaar samen, waarvan we er 6 samen een bedrijf hebben gerund. 1,5 maand heeft ze nog mee gewerkt, totdat ik dat niet meer trok om haar elke dag te zien en na het werk weer zien vertrekken.

We zijn elkaar altijd blijven steunen en blijven helpen. Stuurden elkaar dagelijks SMS'jes en die waren meestal neutraal van aard. Maar soms als ik het bijna niet meer zag zitten werden ze van mijn kant emotioneel en bijna smekerig. Ze begreep het allemaal, ik was nog nooit alleen geweest en nu elke avond en weekend. Ik moest alles alleen doen, bedrijf, huishouden, enz enz. Ik kon niet meer eten, niet meer slapen. Ik ben ook volledig uitgeput en uitgeleefd want ik moet door kan me niet veroorloven niets te doen. Ben 11 kilo afgevallen en heb dubbele wallen onder mijn ogen. Kreeg van de huisarts slaappillen, maar die heb ik maar 2 nachten gebruikt. Ik droomde NOOIT, en nu elke nacht, elke nacht over haar en door die slaappillen kon ik niet wakker worden en was ik 's morgens nog veel meer moe. Telkens als ze me zag schrok ze enorm van me en vroeg me alsjeblieft goed voor mezelf te zorgen.

Keane - Bend & Break

When you, when you forget your name
When old faces all look the same
Meet me in the morning when you wake up
Meet me in the morning then you'll wake up
If only I don't bend and break
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
If only I don't suffocate
I'll meet you in the morning when you wake

Lovesick bitter and hardened heart
Aching waiting for life to start
Meet me in the morning when you wake up
Meet me in the morning then you'll wake up

If only I don't bend and break
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
If only I don't suffocate

Vandaag na ruim 3 maanden, kwam de man met de hamer weer langs. Alleen leek het of hij deze keer een nog zwaardere had meegenomen als de eerste keer, toen ze het uitmaakte. Hij verkocht me toch een knal, ik dacht echt dat ik van de been zou raken. Ik heb het gevoel dat ik alle grip op mijn leven kwijtraak, alles slibt me uit de vingers. Er was een periode dat ik mijn dag min of meer "normaal" door kon komen. Maar de laatste weken worden die steeds meer schaars.

In mijn geval was er niemand anders in het spel, we hadden geen ruzie. Haar gevoel was weg, na 10 jaar. 10 Goede jaren, met behoorlijk wat zware perioden, maar nooit tussen ons. We waren zielemaatjes, deelden alles met elkaar, zaten uren met elkaar te praten over alles.