Hoi mensen,

Sorry voor diegene waarvoor alle hoop verloren is, maar misschien dat sommige mensen ook iets hebben aan hoop die misschien wel niet voor niets is geweest.

Vandaag is het 14 weken geleden dat ze me verliet, zoals in eerdere blogs is te lezen. Niet voor een ander, niet door ruzie, maar een persoonlijk conflict met zichzelf en twijfels. Al die tijd heb ik gevochten als een leeuw, gepraat, SMS'jes gestuurd, brieven, enz enz. Ze heeft zich door niemand willen laten beinvloeden en zei telkens dat ze er met ZICHZELF uit moest komen. Al die tijd is ze compleet eerlijk geweest over alles waar ze mee zat. Ze zei ook ik wil om geen enkele andere reden terugkomen dan enkel en alleen omdat ik je toch zal missen en dat is waar ik zelf uit zal moeten komen. En dat is naar mijn menig ook de enige reden waarom ze dat zou moeten doen.

En nu na 14 weken begint ze me te missen, begint uit zichzelf SMS'jes te sturen. Zag haar afgelopen Zondag, ik storte zowat in zo emotioneel werd ik er van. We omhelsden elkaar, ik wilde haar nooit meer loslaten! We hebben elkaar zelfs een kus gegeven, en ik wilde dat de tijd stil zou blijven staan. Onze hele realtie van 10 jaar schoot in een flits door mijn hoofd, al die fijne momenten van toen. Ze had maar heel even tijd en moest weg, en dat koste moeite, 3 keer kwam ze teruggelopen. Maar ze moest, kreeg even daarna een SMS dat ze het zo moeilijk had gevonden me achter te laten.

Gisteren avond hebben we elkaar tientallen SMS gestuurd en hebben veel herinneringen opgehaald. Ze is er nog niet uit zegt ze. Maar het gaat zo de goeie kant op, en ik mag eigenlijk geen hoop hebben maar dat is bijna onmogelijk op dit moment. Als ik haar SMS'jes belees, lees ik tussen de regels door dat ze echt serieus aan een hereniging denkt. Ik ben in de 7e hemel, de energie bruist weer in me naar boven na 14 weken dat ik zelfs moeite had op mijn benen te kunnen staan.

Ik heb gelukkig één goede eigenschap en dat is dat ik niet snel opgeef, ik vecht voor wat ik waard ben al moet ik op mijn knieen naar haar toekruipen omdat ik niet meer kan staan. Dit komt ook omdat ik van het begin af aan het idee gehad heb dat wij nog niet klaar waren, dit moest zo niet zijn. Wij horen zo bij elkaar daar is geen speld tussen te krijgen. En ze ziet het in nu daar ben ik van overtuigd, Er is al aan haar gevraagd of ze niet uit medelijden naar me terug zou gaan. En daar kwam een volmondig NEE uit.

We zijn er nog niet, maar ik kan de zon weer zien. Ik ben bijna bij het einde van de regenboog.

Alle mensen die voor me geduimd hebben nadat ik jullie daar om vroeg, het heeft geholpen, dank jullie wel. Blijf nog even voor me duimen. Ik houd jullie op de hoogte.