Dit kreeg ik vandaag van een goede vriend per e-mail toegestuurd, ik heb het een paar keer moeten lezen. Misschien dat jullie er ook wat aan hebben.

Zand en steen

Een verhaal,
Zand en steen

Een verhaal vertelt over een vriend en een vriendin
Die door de woestijn liepen.
Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie,
En de vriendin sloeg de vriend in het gezicht.

Degene die geslagen werd was gekwetst.
Maar zonder iets te zeggen schreef hij in het zand:
"Vandaag sloeg mijn vriendin mij in het gezicht"

Ze liepen verder totdat ze een oase tegenkwamen,
Waar ze besloten een bad te nemen.
Degene die was geslagen raakte vast in de modder,
En dreigde te verdrinken.
Maar de vriendin redde hem

Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen:
"Vandaag redde mijn vriendin mijn leven"

De vriendin die had geslagen,
en haar vriend had gered vroeg hem:
"Nadat ik je had geslagen schreef je in het zand,
En nu schrijf je op een steen, waarom?"

De vriend antwoordde:
"Als iemand ons pijn doet moeten we in zand schrijven,
Waar de wind van vergeving het kan uitwissen.
Maar als iemand iets goeds doet voor ons,
Moeten we het in steen graveren.
Waar geen wind het ooit kan uitwissen."

Leer om je pijn in het zand te schrijven,
En om je goede ervaringen in steen te graveren.

Men zegt dat er een minuut nodig is om bijzondere mensen te vinden,
Een uur om hen te waarderen,
Een dag om van hen te houden,
Maar daarna een heel leven om hen te vergeten.