Gisteren was het precies 13 weken geleden dat ze de relatie verbrak. En juist gisteren hebben we een enorm goed gesprek samen gehad. We waren bijna 10 jaar samen, waarvan we er 6 samen een bedrijf hebben gerund. 1,5 maand heeft ze nog mee gewerkt, totdat ik dat niet meer trok om haar elke dag te zien en na het werk weer zien vertrekken.

We zijn elkaar altijd blijven steunen en blijven helpen. Stuurden elkaar dagelijks SMS'jes en die waren meestal neutraal van aard. Maar soms als ik het bijna niet meer zag zitten werden ze van mijn kant emotioneel en bijna smekerig. Ze begreep het allemaal, ik was nog nooit alleen geweest en nu elke avond en weekend. Ik moest alles alleen doen, bedrijf, huishouden, enz enz. Ik kon niet meer eten, niet meer slapen. Ik ben ook volledig uitgeput en uitgeleefd want ik moet door kan me niet veroorloven niets te doen. Ben 11 kilo afgevallen en heb dubbele wallen onder mijn ogen. Kreeg van de huisarts slaappillen, maar die heb ik maar 2 nachten gebruikt. Ik droomde NOOIT, en nu elke nacht, elke nacht over haar en door die slaappillen kon ik niet wakker worden en was ik 's morgens nog veel meer moe. Telkens als ze me zag schrok ze enorm van me en vroeg me alsjeblieft goed voor mezelf te zorgen.

Vorige week heeft ze een nieuwe baan gekregen, ze was er blij mee maar zoals ze zelf zei gisteren "Niet zo blij als ik hoor te zijn". Het is allemaal niet gegaan zoals ik het bedoelde, een beetje rot eigenlijk zei ze. Ik heb je enorm veel pijn gedaan en dat verdien je niet. Maar ik moet dit doen, kijken hoe ik op eigen benen me red, mijn eigen ding. Ik mis enorm veel, het werk, de klanten, mijn vrije leven, de hond, het huis. Maar daar moet ik niet voor terugkomen. Ik moet terug komen voor jouw en dat moet de enige reden zijn. Ik heb je al zoveel pijn gedaan, ik wil je nooit meer pijn doen en daarom moet ik er eerst uit zijn, het heel zeker weten. Ik weet dat wachten heel lang duurt en dat het enorm moeilijk voor je is, wil je ook geen valse hoop geven.

Van haar moeder hoor ik, dat ze erg stil is de laatste week. Totaal geen rust heeft en onrustig door het huis loopt. Ik voel in haar woorden dat ze volgens mij al weet dat ze niet vind waarna ze zocht. Dat dit niet is wat haar gelukkig maakt en dat ze misschien wel veel liever terug komt. Haar blik als ze naar me kijkt is weer als vanouds, de woorden in haar SMS'jes weer als vroeger, liefdevol en zorgzaam.

Ik kan bijna voelen dat het weer goedkomt, en al is het eigenlijk niet slim van me, ik heb weer hoop! Mijn gevoel zegt me dat het goed komt, mijn hart schreeuwt haar naam, mijn verstand zegt me niet te hopen zodat het nooit tegen zal vallen. Dit VREET energie die ik eigenlijk nodig heb op op mijn benen te kunnen blijven staan. Maar ik wil mijn zielemaatje terug, mijn wereld terug, ik wil weer een compleet mens zijn.

Zou het dan toch zo zijn dat als je voor elkaar bestemd bent, je elkaar weer vind?

Duim voor me mensen, ik houd jullie op de hoogte.