Vorige week vrijdag zou hij mij terugbellen. Dat heeft hij niet gedaan. Een week ging voorbij, nog steeds niets. Ik voelde me verdrietig omdat ik mijn maatje/mijn liefje miste. Het verdriet kwam en het ging. Gisteravond heb ik een stap gezet en hem gebeld.
Twee weken na de breuk heb ik uit zijn mond gehoord dat hij niet meer van mij hield. Al die tijd heeft hij mij aan het lijntje gehouden. Waarom bleef hij al die tijd antwoorden dat hij van mij houdt? Hoe kan iemand op die manier toneelspelen?
Als je niet meer van iemand houdt, dan zeg je dat toch eerlijk of zie ik dat verkeerd?

Gisteren zou hij mij bellen. Ik heb nog steeds niets van hem gehoord. Ik wist dat dit zou gebeuren. Dit deed hij ook toen we nog een relatie hadden: niet bellen, niet smsen. Als hij niet wil bellen, dan had hij dat niet moeten zeggen of smsen: ik bel je morgen. Hij houdt mij nog steeds aan het lijntje.
Wat adviseren jullie mij?

Nu weet ik waarom ik me de hele dag zo klote heb gevoeld. Vandaag zou mijn ex mij terugbellen, dat zei hij tegen mij toen ik hem gisteravond belde (zie blog van gister). Hij heeft me vanavond een sms gestuurd dat hij me morgen gaat bellen.
Ik wil hem terug smsen: Als je wil bellen, dan bel je. Als je niet wil bellen, dan bel je niet.
Maar ik hou me in. Is hij de moeite de waard om terug te smsen? Ik denk het niet.
Ik weet dat het geen zin heeft om een sms terug te sturen. Hij doet waar hij zin in heeft. Dit is al de zoveelste bevestiging hoe hij met mij omgaat. Hij heeft mij al die tijd zo behandeld, aan het lijntje gehouden. En al die tijd heb ik het gepikt.
Toen wij een relatie hadden stelden zijn woorden niks voor. Woorden die niets betekenden. Ik wilde daden zien. Hij heeft nooit uit zichzelf tegen mij gezegd dat hij van mij houdt. Hij liet het ook niet zien dat hij van mij houdt.
Nu is de relatie uit en niets is veranderd. Zijn woorden die niks voorstellen, woorden die niets betekenen. Daden, die zie ik nog steeds niet.
Ik heb er geen woorden voor, hoe ik me voel. Ik weet wat het Engelse woord is daarvoor: numb.

Weer een dag voorbij……….
Na het werk vroeg een vriendin om ergens een hapje te gaan eten, maar ik had er geen zin in omdat ik me verdrietig voelde. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, om te huilen.
Ik huil, mijn hart huilt. Laat de tranen maar komen, laat de pijn weg gaan.
Waarom mis ik mijn ex als ik weet dat de relatie over is?

Zou dit door het gesprek van gistermiddag komen, dat ik vanmorgen wakker werd met een brak gevoel, geen emotioneel gevoel. Ik dacht bij mezelf, dit gevoel vasthouden. Als ik iets lichamelijks voel, dan komt er geen emotioneel gevoel bij kijken. Ondanks het brakke gevoel, ging de automatische piloot aan en deed ik de dingen die ik moest doen. Totdat ik afgeleid werd, waardoor herinneringen opnieuw naar boven kwamen. En ja hoor! Het lege gevoel was er weer. Daarna ging het weg en kwam het weer terug. Het komt en het gaat weg. Net een jojo.
Hoe kun je van het ene moment op het andere moment zo’n leeg, verdrietig gevoel krijgen? Hoe kan ik dat lege gevoel kwijtraken?
I hit rock bottom again, how can i go up?

Wat een klote dag vandaag! Vanmorgen heb ik mezelf naar het werk “gesleept”. Ik kon me niet goed concentreren op het werk en ik was steeds afgeleid. Ik kon wel janken. Mijn leidinggevende en een paar collega’s waar ik mee goed kan opschieten heb ik gister in vertrouwen genomen. Ik heb tegen hen gezegd dat mijn relatie uit is en hoe het uit is gegaan.
Vandaag vroegen andere collega’s aan mij hoe het gaat of alles goed gaat. Zij hebben gezien dat het niet goed gaat met mij. Ik wil ze niet vertellen hoe ik me voel en ik wil ze niet uitleggen waarom. Ik heb daar geen behoefte aan.

Na een moeizame nacht, was ik vanmorgen vroeg wakker geworden. Toen kon ik niet meer slapen. Lag ik daar in bed aan de leuke dingen te denken die wij samen deden en die zijn opgehouden. Nooit meer samen zijn, nooit meer samen slapen, nooit meer samen wakker worden, nooit meer samen ontbijten/eten, nooit meer samen op vakantie en nooit meer samen leuke dingen doen.
Vandaag heb ik mijn werk gedaan, maar vraag me niet hoe? De hele dag spookt door mijn hoofd, waarom nam hij niet eens de moeite om naar de relatietherapeut te gaan? Hield hij echt van mij? Maar als ik eraan denk hoe hij mij heeft gedumpt, dan ga ik aan zijn liefde twijfelen. Was zijn liefde oprecht?
Eergisteren klonk hij zo afstandelijk aan de telefoon, toen hij een eind maakte aan onze relatie. Zo koud, zou harteloos! Ik herkende hem niet.
Nu ben ik zo kwaad, dat ik niet weet wat ik met mijn woede aan moet.
Gisteren had ik af en toe zwakke momenten. In die momenten wilde ik hem bellen. Maar dan vroeg ik me af: waarom zou je hem willen bellen? Hij wil je niet! Dan voelde ik verdriet, teleurstelling en woede. En dat ging de hele dag maar door. Af en toe had ik vlagen dat het goed ging en vlagen dat het niet goed ging.
Als het niet goed ging, dan kwam ik online om de blogs van andere ldvd'ers te lezen of met ldvd'ers te chatten om over het verdriet te praten. Het luchtte op, omdat de andere ldvd'ers het verdriet herkenden.
Dag 1 ben ik redelijk doorgekomen, met vallen en opstaan. Dag 2 is nog niet om en ik voel me nog steeds verdrietig en kwaad. Ik ben iets dierbaars, mijn liefde kwijt en ik kan dat gevoel niet loslaten.