Na een moeizame nacht, was ik vanmorgen vroeg wakker geworden. Toen kon ik niet meer slapen. Lag ik daar in bed aan de leuke dingen te denken die wij samen deden en die zijn opgehouden. Nooit meer samen zijn, nooit meer samen slapen, nooit meer samen wakker worden, nooit meer samen ontbijten/eten, nooit meer samen op vakantie en nooit meer samen leuke dingen doen.
Vandaag heb ik mijn werk gedaan, maar vraag me niet hoe? De hele dag spookt door mijn hoofd, waarom nam hij niet eens de moeite om naar de relatietherapeut te gaan? Hield hij echt van mij? Maar als ik eraan denk hoe hij mij heeft gedumpt, dan ga ik aan zijn liefde twijfelen. Was zijn liefde oprecht?
Eergisteren klonk hij zo afstandelijk aan de telefoon, toen hij een eind maakte aan onze relatie. Zo koud, zou harteloos! Ik herkende hem niet.
Nu ben ik zo kwaad, dat ik niet weet wat ik met mijn woede aan moet.
Gisteren had ik af en toe zwakke momenten. In die momenten wilde ik hem bellen. Maar dan vroeg ik me af: waarom zou je hem willen bellen? Hij wil je niet! Dan voelde ik verdriet, teleurstelling en woede. En dat ging de hele dag maar door. Af en toe had ik vlagen dat het goed ging en vlagen dat het niet goed ging.
Als het niet goed ging, dan kwam ik online om de blogs van andere ldvd'ers te lezen of met ldvd'ers te chatten om over het verdriet te praten. Het luchtte op, omdat de andere ldvd'ers het verdriet herkenden.
Dag 1 ben ik redelijk doorgekomen, met vallen en opstaan. Dag 2 is nog niet om en ik voel me nog steeds verdrietig en kwaad. Ik ben iets dierbaars, mijn liefde kwijt en ik kan dat gevoel niet loslaten.