02.00 uur s'nachts, ik kom thuis na een avondje met vrienden waar in ieder geval niet gepraat hoefde te worden, dus dan durf ik het aan, geen vragen hee hoe gaat het, nee gewoon een stom potje "mens erger je niet"spelen en dan vergeet je weer even waar je staat. Tot het moment dat je de sleutel in de deur steekt en een donker huis inkomt, damned what a smash in the face is dat elke keer weer, je zou bijna niet meer weggaan om dat moment te voorkomen.

Ik wil je bellen, ik moet je bellen, in de gang ben ik al helemaal overstuur want je bent er niet, natuurlijk ben je er niet, je bent er al 2,5 maand niet meer, wanneer wen ik daar eens aan.

Lieve schat van me, waar zal je zijn? je bent nog niet afgekickt in ieder geval anders had je wat van je laten horen, eerder mocht je mij niet bellen heb ik je heel stoer verteld, alleen maar om mezelf te redden van de ondergang waar jij ons beiden in zou hebben gesleept. Nu zit ik voor mij gevoel ook ergens onder de grond, voel me een verraadster dat ik je niet kan helpen, maar je zal zo diep moeten gaan dat je zelf hulp wil. Ben alleen bang dat je nu geen hoop meer hebt en weer een overdosis gaat nemen. jouw begrafenis is een gruwelbeeld wat ik de hele dag meesleep. Zaterdag ga ik mijn woonkamer radicaal anders inrichten, vanuit mijn hoekje in de bank waar ik erg veel zit in mijn eentje, valt mijn oog alleen maar op de plek waar jij altijd zat en die plek is nu al 3 maanden leeg en ik kan het wel uitschreeuwen hoe ik je mis. Sinds jij weg bent, heb ik veel nare dingen alweer meegemaakt met mijn gezondheid en jouw relativerende woorden en de veiligheid die je me altijd bood mis ik nu des te meer. Ik weet niet hoe ik verder moet. Kan nergens meer tegen, alles op tv en radio lijkt wel om relaties te gaan en sex, dan die klote Valentijnsdag. Collega's klagen tegen elkaar over de weinige beenruimte in het vliegtuig waar ze inzaten op weg naar een vakantie met hun man. Op die momenten wil ik het wel uitschreeuwen tegen iedereen, werkelijk niemand heeft ergens last van, alleen maar zeiken over hun luxeprobleempjes in hun bekrompen leventjes. Ze moesten eens weten dat ik rouw om de 2 belangrijkste mannen in mijn leven; mijn vriend en mijn vader die nu ook al een tijd spoorloos is.

Lief dagboek, wat haat ik mijn leven toch, hell on earth, elke dag weer, ik probeer met man en macht mijn dagen door te komen en doen wat er van me verwacht wordt. Maar wat kost het me een moeite, elke dag elke ochtend is het weer de grote vraag gooi ik het bijltje er bij neer of ga ik door, ik ga elke dag door anders zat ik hier niet, maar vraag niet hoe, met een kater van het wakker worden, kokhalzend van de stress, huilend van het gemis, paniekerig van mijn hartkloppingen, wanhopig van de eenzaamheid maak ik me op, klaar om te gaan werken in een wereld waar ik de enige schijn te zijn die niet meer wil leven.

Lieve Schat, nadat jij mij te kennen had gegeven geen kontakt meer te willen en minimaal 1 jaar vrijgezel te willen zijn, heb ik kunnen wachten op jouw eerste sms. en die kwam na 4 dagen, je hebt spijt en houdt teveel van mij!!! wat moet ik met deze informatie? ik ben zo zwak op dit moment en ben nog steeds na 2 maanden elke dag aan het overleven, zie het vaak niet meer zitten en moet vaak om je huilen als ik thuis ben en naar die lege bank staar.
Wat moet ik nou, als je eens wist hoevaak per dag ik me moet beheersen jou niet te bellen en te vragen terug te komen. 2 mensen allebei verdriet en waarom dan deze kwelling vraag ik mij de hele dag af?

Lieve schat van mij, waarom word ik nou ook nog ziek?? ik voel me zo zielig en ellendig, loop ik snotterend en kreperend van de pijn mijn kruikje klaar te maken, alles waar ik zo druk mee bezig was zoals sporten komt nu weer op een laag pitje te staan. lekker ziek thuis zodat ik nog meer aan je kan denken en me moet beheersen die telefoon niet te pakken en zeggen dat je moet komen en bij me moet blijven, want dat kan niet. Ik hoop dat het vrijgezellenbestaan je tegenvalt en dat al die vrouwen je alleen maar doen verlangen naar mij, je zal het zelf moeten uitvinden want als je erover fantaseert zal het er toch allemaal goed uitzien.

Lieve schat, vandaag moest je ineens met me praten en kwam bij me langs, je maakte het nu echt uit, dat wil zeggen er zal geen contact meer zijn tussen ons. Je weet het nu zeker je wil vrijgezel zijn. Als we bij elkaar horen zullen we elkaar ooit wel weer tegenkomen, zei ik stoer. daarna ging je weg en ik zwaaide je uit zoals ik altijd deed. nu heb ik vanavond weer die pijnscheuten in mijn rug en raak verdrietig bij de gedachte dat jij die altijd kon wegnemen. god wat mis ik je. ik ben ook nog eens gestopt met drinken sinds gisteren en zit nou aan de warme melk in plaats van de wijn. ben gewoon aan het afkicken van jou en de alcohol en dat allemaal op eigen krachten, als dit me gaat lukken!! Ik wil los van je komen en niet meer hopen op een hereniging, mijn proces staat stil, ik deel mijn leven in met de gedachten dat wij weer samen zullen zijn.

Lief dagboek, daar zit ik dan weer in mijn mooie huisje en wat voel ik mij kut!! godver de godver, weet niet wat ik moet doen, voel me te verdrietig om te gaan socializen bij mensen die niet weten hoeveel pijn ik heb, of bij stelletjes, dus blijf ik maar thuis. Geen reet op de tv en ik heb geen zin om teveel lampjes aan te doen dus het is ook ongezellig. wil mijn vriendje bellen maar weet dat het geen zin heeft, probeer mijn gedachten aan dat hij hier gewoon hoort te zijn niet te laten overheersen want je wordt gewoon gek als je daaraan denkt. Tijd heelt alle wonden, maar de tijd staat stil, ik heb echt het gevoel dat ik stil sta en niet vooruit kom.