02.00 uur s'nachts, ik kom thuis na een avondje met vrienden waar in ieder geval niet gepraat hoefde te worden, dus dan durf ik het aan, geen vragen hee hoe gaat het, nee gewoon een stom potje "mens erger je niet"spelen en dan vergeet je weer even waar je staat. Tot het moment dat je de sleutel in de deur steekt en een donker huis inkomt, damned what a smash in the face is dat elke keer weer, je zou bijna niet meer weggaan om dat moment te voorkomen.

Ik wil je bellen, ik moet je bellen, in de gang ben ik al helemaal overstuur want je bent er niet, natuurlijk ben je er niet, je bent er al 2,5 maand niet meer, wanneer wen ik daar eens aan.

Wat moet ik doen, ik wil niet naar die slaapkamer, wil niet wakker zijn en wil niet beleven.

Ik moet je bellen, helemaal overstuur ben ik, maar wat als ik je bel, hoor ik dan allerlei gezellige geluiden van een of andere party op de achtergrond? terwijl ik huilend in een donkere gang sta? wat moet ik dan?.

Ik wil dat jij ook pijn hebt, ik weet wel dat jij die ook hebt, maar cocaine en benzodiazepine's zorgen dat jij dit anders beleeft als ik, en daar kan ik niet tegenop vechten. Ik moet dit zo nuchter als ik kan doormaken en dat doet zoveel pijn.

Wat mis ik mijn maatje, steun en toeverlaat. kotsziek word ik van alle stelletjes en er zijn alleen maar stelletjes lijkt het wel, ik voel me naakt in een groot weiland staat terwijl het regent en onweert en niemand die mij opvangt, ik leef in de duisternis en wacht op de tunnel waar licht is aan het eind. Lijkt wel of ik in de hel ben beland.

Ik wil dat je terugkomt en dat we weer steun aan elkaar kunnen hebben, een klankbord als je thuiskomt, een reden om gezellig eten te maken, iemand om mee te praten tijdens tv programma's of iemand die een arm om me heen slaat als ik bang ben, ik weet zeker dat ik die niet meer ga vinden, want dat was jij