Lieve schat van me, waar zal je zijn? je bent nog niet afgekickt in ieder geval anders had je wat van je laten horen, eerder mocht je mij niet bellen heb ik je heel stoer verteld, alleen maar om mezelf te redden van de ondergang waar jij ons beiden in zou hebben gesleept. Nu zit ik voor mij gevoel ook ergens onder de grond, voel me een verraadster dat ik je niet kan helpen, maar je zal zo diep moeten gaan dat je zelf hulp wil. Ben alleen bang dat je nu geen hoop meer hebt en weer een overdosis gaat nemen. jouw begrafenis is een gruwelbeeld wat ik de hele dag meesleep. Zaterdag ga ik mijn woonkamer radicaal anders inrichten, vanuit mijn hoekje in de bank waar ik erg veel zit in mijn eentje, valt mijn oog alleen maar op de plek waar jij altijd zat en die plek is nu al 3 maanden leeg en ik kan het wel uitschreeuwen hoe ik je mis. Sinds jij weg bent, heb ik veel nare dingen alweer meegemaakt met mijn gezondheid en jouw relativerende woorden en de veiligheid die je me altijd bood mis ik nu des te meer. Ik weet niet hoe ik verder moet. Kan nergens meer tegen, alles op tv en radio lijkt wel om relaties te gaan en sex, dan die klote Valentijnsdag. Collega's klagen tegen elkaar over de weinige beenruimte in het vliegtuig waar ze inzaten op weg naar een vakantie met hun man. Op die momenten wil ik het wel uitschreeuwen tegen iedereen, werkelijk niemand heeft ergens last van, alleen maar zeiken over hun luxeprobleempjes in hun bekrompen leventjes. Ze moesten eens weten dat ik rouw om de 2 belangrijkste mannen in mijn leven; mijn vriend en mijn vader die nu ook al een tijd spoorloos is.

Laat me alsjeblieft ontwaken uit deze nachtmerrie, ik ben het zo zat, kan niet meer.