Maanden zijn inmiddels gepasseerd, voor vele betekend het begin van de lente een bevestiging over hoe goed hun leven gaat en die staan midden in de zon, zoals ook mijn ex, zij is inmiddels alweer enkele maanden helemaal happy met haar nieuwe vriend en zijn kind uit een vorige relatie, ze vormen voortaan echt een gezinnetje en delen die dingen die ik 8 jaar lang met haar deelden, en ik, na maanden volop ploeteren om er weer enigszins bovenop te komen durf ik gerust te zeggen dat dat nog niet gelukt is.
De gedachte dat de vrouw waarvan ik zo zielsveel heb gehouden en nog steeds doe haar leven nu deelt met een ander verscheurd me met enige regelmaat nog totaal, nog zo vaak moet ik terug denken aan wat we samen hadden en wat ik kapot heb gemaakt, maar is geen enkele weg meer terug, ze weet wat ik nog voor haar voel omdat we daar nog vrij recent nog een keertje over gesproken heb maar dat veranderd helemaal niets aan de situatie.

afgelopen zondag heb ik mijn ergste nachtmerrie waarheid zien worden, was gezellig in de stad geweest met vrienden en liep vervolgens redelijk zat en gelukkig richting mijn fiets, en wie zie ik een paar meter voor me lopen, mijn ex hand in hand met haar nieuwe vriendje.
Je mag weten dat ik echt van binnen begon te koken want ik herkende hem ook nog als en ouwe collega van me van het bedrijf waar mijn ex en ik elkaar hadden leren kennen.
Toch lukte me het nog net om vriendelijk goededag te zeggen en door te lopen, maar van binnen ging ik kapot.
de laatste maanden van ons samen waren niet echt een feest, kon me de tijd niet indenken dat ze zich voor me leuk en sexy had gekleed, maar waarom doen die vrouwen dat toch altijd, ineens lopen ze erbij of dat ze een comleet nieuwe persoon zijn geworden, sexy en opwindend, om gek van te worden.

Wat een moment, dacht niet dat ik zoiets ooit zou meemaken, heb sinds enkele weken weer iemand ontmoet, iemand die zo lief voor me is, die meer weer laat lachen en die er in geslaagd is om te zorgen dat ik soms een hele dag niet aan mijn ex moet denken, maar vergeten kan ik ze nog niet, de droom zoals ik die jaren in mijn hoofd heb is nog niet compleet verdwenen, er is een gedeelte in mijn hart wat zich nog zo hard verzet, dat haar nog niet kan loslaten, lijkt wel of dat gedeelte mijn hele leven nog steeds kan beheersen, zelfs na meer dan negen maanden.
Het frustreerd me zo enorm, en het doet me nog erg veel pijn om te weten dat er iemand anders in het leven van mijn ex is gekomen, iemand die er misschien wel voor gaat zorgen dat ik, 8 jaar lang haar allerliefste, compleet zal verdwijnen uit haar hart en ziel.

7 maanden zijn er nu voorbij na de breuk met mijn grote liefde na een relatie van bijna 8 jaar, gevoelsmatig misschien wel de zwaarste maanden van mijn leven, heb veel tijd doorgebracht op deze site en mijn verhaal en verdriet gedeeld met veel soortgenoten,maar de laatste paar weken is mijn leven is in een soort sneltrein terecht gekomen van veranderingen,heb sinds een paar weken de sleutel gekregen van mijn nieuwe huis, allemaal nieuwe spulletjes gekocht verbouwen inrichten enz enz, vond het heerlijk om bezig te zijn, ben ook nog veel meer gaan werken aan mezelf, heb zelfs contact gezocht met psycholoog omdat ik behoefte had aan iemand die mij zou confronteren met mezelf, een spiegel voorhouden,omdat ik er van overtuigd was dat ik enkele karakter eigenschappen had/heb die me keer op keer in de nesten werken en die er ook voor gezorgd hebben dat ik mijn lief ben kwijt geraakt.

Hey mede Ldvd'ers,
Het is alweer een tijdje terug dat ik hier wat gepost heb, ook merk ik dat ik steeds minder behoefte heb om al de verhalen te lezen op deze site, niet dat het me niet raakt, maar ik merkte dat het me tegenhield in mijn eigen verwerking om dag in dag uit hier de verhalen te lezen van de mensen met ldvd.
Op het hoogte punt van mijn liefdesverdriet kon ik hier mijn rust en troost vandaan halen, maar ik merk dat ik aan het veranderen ben, dat er meer goede dagen zijn als slechte.
Als ik dan ook zo'n verhaal van jeronimo lees wordt ik steeds vrolijker, heb dat namelijk nu ook, de overtuiging dat ik niet mijn ex mis, maar een relatie, tenminste het niet hebben van iemand waarbij je terecht kan als ik me klote voel, een "speciaal"iemand in je leven, waar je lol mee kan hebben, dingen mee kan delen, iemand om tegenaan te kruipen en die je een goed gevoel kan geven.

Begin geloof ik een beetje gek te worden, de ene dag wilde ik nog schrijven dat het al wat beter met me gaat en nu een dag later zit ik weer aan de grond, alleen.
Baal van deze schommelingen van mijn emoties, waar is de tijd gebleven dat ik me alleen maar druk hoefde te maken over wat we vandaag gingen doen, en ookal deden we niks en waren we alleen maar samen, dan was ik al gelukkig.
Die tijd lijkt nu verder weg als ooit, kan me zelfs niet eens meer goed inbeelden hoe dat ging, hoe het was om in haar armen te liggen, om haar te kussen.
Wil er ook niet meer over nadenken, want die gedachtes doen me alleen maar pijn en werpen me weer terug, en ik wil vooruit, wil af van deze pijn.

Ik denk wat ik nu ga schrijven voor heel veel mensen hier erg bekend in de oren zal klinken, de eenzaamheid en alleen zijn is men grootste vijand heb ik geconstateerd de laatste paar weken.
Heb een drukke baan, veel vrienden en ga veel sporten en uit enz enz, iets wat vele zoals mij zullen hebben, maar ik mijd mijn eigen huis, ik mijd het alleen zijn.
Kon vroeger toen ik nog een relatie had extreem genieten van de momenten dat ik alleen was, of het nu een weekend of een avond was ik vermaakte me prima alleen, want ik wist dat er iemand was waar ik zielsveel van hield en zij van mij.
Maar nu is alles anders, weet me totaal geen raad als ik weer eens voor de zoveelste keer alleen mijn huis kom binnen lopen, baal van het alleen eten, alleen tv kijken, alleen naar bed (dit was voor mij en mijn vriendin altijd het mooiste moment van de dag, als we lekker tegen elkaar aankropen en elkaar een paar lieve woordjes in de oren fluisterden, elkaar een dikke kus gaven en vervolgens heerlijk samen in slaap vielen)