Waarom dwalen door al die dalen waar daar is, een wildernis! dit was een uitspraak van een vriendin van me die helaas al een hele poos geleden is overleden.
Heb deze uitspraak altijd onthouden en had nooit helemaal begrepen wat ze ermee bedoelde, tot aan dit moment.

Waarom bezig zijn met allerlei manieren om je vriendin niet los te hoeven laten, om niet te accepteren dat je alleen verder moet, om constant tegen een muur van verdriet en teleurstellingen aan te lopen, en waarom zoveel tijd en energie steken in iets of iemand terwijl je toch weet dat het nooit meer goed komt, dat je weet dat je eigenlijk helemaal niet meer bij elkaar hoort, die wildenis dus.

Houd het dan nooit op, deze pijn en twijfels, begin er zwaar de pee in te krijgen, 15 weken zijn inmiddels voorbij voorbij gegaan, 15 weken met hele diepen dalen en bergen verdriet en schuldgevoel.
Nog geen drie dagen geleden dacht ik dat ik nog maar alleen vooruit kon gaan, dat ik bijna weer onhoog was geklommen uit die hele diepe put, en ineens is het weer terug, dat verschrikklijke gevoel dat mijn hele dag beheerst, en waarom? ik weet het niet meer...
Tuurlijk ik weet echt wel dat je een relatie van 7 jaar niet zomaar opzij kan zetten, dat je er niet aan ontkomt dat je daar wel een poosje mee bezig bent omdat te vergeten, maar na een dikke week goede zin, kan ik nu weer gewoon opnieuw beginnen, althans zo voelt het.

Ben een paar flinke stappen vooruit gegaan al zeg ik het zelf, en dat is vooral gekomen nadat ik het contact met mijn ex definitief heb verbroken.
Zij was er al van overtuigd dat het een stuk beter voor ons zou zijn als we afstand zouden nemen van elkaar, alleen ik was er nog niet klaar voor.
Nu hebben we elkaar bijna niet gesproken in de laatste 2 weken en het werkt erg verhelderd,ben bijna 3 maanden bezig geweest om in de fase van acceptatie te komen, had er ook genoeg van, het koste me zoveel energie, haar missn, me afvragen waar ze was en met wie, mezelf gek maken met vragen had ik dit maar gedaan, of had ik dat maar gezegt, haar idealiseren als de enige die me gelukkig zou maken enz enz.

Nou het laatste stukje contact dat ik had met mijn ex is voorbij, kreeg net een erg kwaad telefoontje, had haar aangesproken over al haar advertenties op allerlei dating sites, baalde er ernorm van dat ze zo serieus op zoek was naar een nieuwe relatie.
Zij vond dat ik me veel teveel bemoeide met haar prive leven en wil nu helemaal geen contact meer met me!
Ben er behoorlijk ziek van, maar misschien dat het nu wel snel een stukje beter me mij zal gaan.
Tot aan dit moment hadden we nog heel veel contact, we hebben zelfs gisteren nog een hele leuke dag samen gehad, en iedere keer als zo'n dag weer voorbij was kon ik weer opnieuw beginnen en zat ze weer de hele dag in mijn hoofd.

Als ik mijn hele verhaal hier op papier moet zetten ben ik nog wel een tijdje bezig, dat weet ik uit ervaring want dat heb ik namelijk ook gedaan.
Voor mezelf vooral en om erachter te komen welke gevoelens nou oprecht zijn en welke en welke een leugen.
Ben sinds 11 weken weer alleen na een relatie van dik 7 jaar, de eerste 4,5 jaar hebben we nog geen ruzie gehad, we waren echt super gelukkig samen, en toen kwam het moment.
Toen de eerste echte problemen kwamen wisten wij er niet mee om te gaan, praten was nooit een sterk punt geweest in onze relatie en nu werden we er voor het eerst mee geconfronteerd dat onze relatie niet goed meer liep.