Jij ook al je nood aan Free Spirit voorgelegd... deed ik ook, en het hielp!
Free Spirit lijkt wel een poetisch therapeut!
Dit gezegd zijnde, een hands-on notitie van je nederige Pippilotta. Het is niet goed om zo snel met een nieuw liefje te verkeren. Dat onze ex-partners dat eventueel wel doen en kunnen, is omdat zij al eerder zijn begonnen met afscheid nemen, en dus verder in het proces. Vergelijk jezelf daar in ieder geval niet mee, als dat het geval is. (zij een ander, dan ik ook een ander) Een bekend gezegde is wel dat je de ene spijker eruit slaat met een ander, en ik denk ook wel dat misschien een luchtige affaire of een vrijpartijtje je als zodanig wel een oppepper zou kunnen geven. Maar dan... wat je zelf al beschrijft, lijkt me onvermijdelijk: Je gaat vergelijken, en als je nog emotioneel verbonden bent aan die ander, dan kan gewoon niks en niemand daaraan tippen.
Je verdriet wordt daardoor dieper, omdat dat dan ook weer niet werkt en je dat hopeloze gevoel dat er nooit meer een komt zoals zij, versterkt.
Je moet door je verdriet heen. Je moet het tot de laatste zure hap doorkauwen en doorslikken. het is niet anders. Je hart kan niet vrij zijn met resten van het verdriet die daar liggen te schuilen. Je kan niet op een dag besluiten, ok, genoeg nu van dat verdriet, ik heb er geen zin meer in. Weg ermee!
Je kan wel stukken lezen van Free Spirit, en de Dalai Lama (ik wil geen van beiden beledigen door het vergelijk;-)), ik deed zelf een cursus van Art of Living, of zoek naar andere kanalen die je op een nieuwe manier het leven en jezelf doen beschouwen.
Terwijl je zo ondertussen in de diepere lagen van jezelf groeit, ga je aan de oppervlakte dwars door met leven. Doe dingen die je leuk vindt, al voel je dat niet. Al voel je je dan soms nog afgrijselijker (want je zou het leuk moeten vinden!). Maar doe het, kijk naar mijn laatste blog. Dat mechanische doen geeft ergens toch een seintje af naar je hersens ofzo, en je gevoel zal op gegeven moment weer in pas willen lopen met dat seintje. Zich daarop afstellen.
Het is belangrijk dat je de verbroken relatie ergens een plek weet te geven. En oh! wat hebben veel mensen dat afgelopen periode tegen mij gezegd, en wat zat ik ze dan wazig aan te kijken.... Hoe dan???? Wat dan???? Een plek geven, klinkt lekker clichee en abstract, wat betekent het?
Maar door de verhalen hier ook, en alle achtbaan bewegingen van de afgelopen periode, begin ik langzaam zoiets te ontwaren als een "een plek geven". Het betekent dus niet je in de armen van een ander storten. Het betekent niet analyseren en speculeren op de gevoelens van een ander tot je hoofd ervan ontploft. Het betekent je afvragen wat die ander in je leven heeft gebracht, wat daar fijn aan was, wat jij daarvan geleerd hebt. Hoe je zelf verder wilt gaan met jezelf, wat je ervan mee kan nemen, wat je ervan achter je wil laten. Free spirit schreef mij een bericht met een soort blij visioen van mezelf met mezelf, en vandaag of gisteren over een zaadje, iets wat miskiemde in de relatie. Ik denk dat deze combinatie is wat we nodig hebben om het "een plek" te geven. Al kan je niet verklaren of rationeel begrijpen wat er mis ging, kan je het wel op dit niveau begrijpen en aanvaarden: De glans raakte er vanaf, en die ander moest net als de beweging van de golven, zijn eigen levenskoers gaan varen. Bezin je op jouw waarden van het leven, bedenk je eigen visioen en toekomstplan waarin jij alleen met jezelf gelukkig kan zijn, zonder dat daar een ander voor nodig is.
En al het mooie wat die ander bracht leeft voort in jou, je raakt het in die zin nooit kwijt.
Zo zullen we ooit weer heel worden met onszelf.

liefs

Pipster

Hoi Keyser Sose,

Als eerste wil ik mijn complimenten geven aan Pipster voor zijn commentaar, oogstrelend ...
Hij heeft een ?Ǭ¥blik inzichten?Ǭ¥ voor je open getrokken waar je U tegen zegt Rest mij niets anders dan het daar roerig mee eens te zijn en aan jou te zeggen dat je dat heel goed moet lezen..voor je eigen bestwil natuurlijk...
Ik wil daar dit nog aan toevoegen..

Weet je wat jouw euvel is? Je wil t?ɬ© graag...(logisch) Je maakt er een race tegen de klok van.....
Alsof er een tijdslimiet staat..een deadline om over je verdriet heen te zijn...(tis al 5 maanden en het is nog niet weg)
Voor het hart staat geen tijd, zeker als het moet helen...en het geselen met zweepslagen om het op te jagen helpt al helemaal niet. Dat blijkt wel weer...Wat zeven jaar heeft geduurd om te groeien, stuf je niet even in 5 maanden uit..of wel?
Wat jij doet is drank op de wond gooien, en try to forget in andermans armen...Maar zoals je ziet en voelt zijn dat maar kleine pleistertjes die die grote wond niet genoeg afdekken...JIJ bent diegene die moet helen,...opnieuw overeind moet gaan staan..zonder hulp..Je spartelt nu in het diepe waar je bent ingegooid...maar je zal moeten zwemmen joh..zucht..
Of je leven er vanaf hangd...
Alles wat je zegt te voelen is o,zo waar..het gemis..het verlangen..de herinneringen...Het is allemaal van jou, en aan jou de taak om het netjes op te bergen en onder te verdelen in wat wel en wat niet te bewaren...Dat is wat je rest.
Er zal dalijk een tijd aanbreken waarin je spijkers met koppen moet slaan...en keihard moeten zijn voor jezelf.
Wat je nu doet..het (teveel) ingeven aan emoties..kan je werkelijk je kop kosten..Voordat je het weet zit je op de bodem waar je niet of nauwelijks vanaf komt, door je eigen gedachtenkracht...Als jij alles z?ɬ? sterk gaat 'doorvoelen' ?ɬ©n vasthouden totdat je hart al pijn doet bij elke hap adem die je neemt, bij elke gedachte (omdat dit h?ɬ©t voor jou gevoel was) dan kom je daar heel moeilijk uit en kost het je jaren. Je raakt gewend aan dit verdriet en blijft het oproepen, over and over, omdat je op een gegeven moment niet anders of beter meer weet dan dat,je 'teert' op je verdriet...
Dat je je verdriet moet 'doorleven' ok, maar het kan je ook verder brengen dan je benen je kunnen dragen.
Die richting dreig jij een beetje op te gaan als je 'doorslaat' in je verdriet, en alles wat is en was op een voetstuk blijft zetten. Tuurlijk schuif je zeven jaar niet zomaar even onder stoelen of banken...maar als je diep in je hart voelt dat dit nooit meer goed komt..huil dan..schreeuw dan...vloek dan..mis dan..verlang dan..Laat het door je heen woeden als een heftige storm...laat het (denkbeeldige) schip waar jullie eens op stonden vergaan...Lijd schipbreuk...
Je hebt nu de hoofdrol in je eigen 'Cast away' ...(film met Tom Hanks) Helemaal alleen op een eiland...
Je zal jezelf beter leren kennen, je zal terug geworpen worden op je eigen kunnen..Are you a servivor?
Aan jou de taak om van dat eiland af te komen en de dingen te verwezenlijken die jouw waarde en geluk brengen in je leven..Niemand anders kan dat voor je doen...Jij bent in eerste instantie de aangewezen persoon die jou het 'gelukkigst' kan maken...en of je nou een berg herinneringen achter je aan hebt slepen of niet..JIJ moet het doen.
Accepteer dat je verdriet heb..en m?ɬ°g hebben...Laat je niet opjagen..neem hier de tijd voor...
Heb vertrouwen dat je hier doorheen komt..waar een begin aan zit, zit ook een einde aan...ook voor jou, al denk je niet..
Verman jezelf..zet je schrap...kop omhoog ...al heb je tranen in je ogen...probeer vooruit te kijken en niet om...

Sterkte Keyser...

Groetjes FreeSpirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Swietie,

Je liefde voor haar is geen zwakte. Het is een kracht, het is jou capaciteit tot liefhebben.
Het laat zien hoe sterk jij in staat bent van iemand te houden.
Dat is toch hardstikke mooi!

laterszzz

Pipster