Ben een paar flinke stappen vooruit gegaan al zeg ik het zelf, en dat is vooral gekomen nadat ik het contact met mijn ex definitief heb verbroken.
Zij was er al van overtuigd dat het een stuk beter voor ons zou zijn als we afstand zouden nemen van elkaar, alleen ik was er nog niet klaar voor.
Nu hebben we elkaar bijna niet gesproken in de laatste 2 weken en het werkt erg verhelderd,ben bijna 3 maanden bezig geweest om in de fase van acceptatie te komen, had er ook genoeg van, het koste me zoveel energie, haar missn, me afvragen waar ze was en met wie, mezelf gek maken met vragen had ik dit maar gedaan, of had ik dat maar gezegt, haar idealiseren als de enige die me gelukkig zou maken enz enz.
Nadat we 2 weken geleden nog een grote ruzie hebben gehad heb ik alles ingeleverd en opgehaald, toen ik thuis kwam dacht ik nu is het genoeg, en het was genoeg.
Begin dus weer beetje bij beetje de oude te worden, heb veel gelachen en leuke dingen gaan ondernemen met mijn vrienden, bij sporten,bbq,wk,terrasje, strand, motorrijden nou ja je snapt wat ik bedoel en het werkt prima voor me.
Heb sinds een paar dagen ook nog een leuke meid tegen gekomen, samen leuke dingen gedaan, beetje kussen en genieten van elkaar.
Ik hoop dat ik vanaf hier alleen maar vooruit ga, wil niet meer terug naar die periode dat ik dacht, wanneer houd deze pijn eens op.
Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit aan haar denk, of helemaal geen verdriet heb, ze schiet geregeld nog even langs in mijn hoofd, maar ik heb wel het gevoel dat ik een soort rust heb gevonden, en dat geeft me kracht oom weer een beetje vooruit te kijken.
Maar ik realiseer me wel dat ook ik nog een lange weg heb om te gaan, ook mijn ex zal weer een keer een vriend krijgen, hoe ga ik daar mee om? ik weet het niet, maar nu accepteer ik dat ik daar helemaal niets aan kan doen en dat ik het moet laten rusten, misschien is dat wel de grootste overwinning tot nu toe.
Wie zien wel hoe alles verder gaat, maar ik hoop echt dat het alleen maar vooruit is.