Ik ben nu ondertussen een paar weken verder, en er is veel veranderd.

Het korte moment dat ik terug in mijzelf geloofde en haar de schuld gaf, heeft me goed gedaan, ik ben nu niet meer kwaad op haar maar ik voel me wel niet meer vreselijk slecht.

Ik denk niet zoveel meer aan haar, en dat is voor mij een teken (zover ben ik al) dat het misschien ook maar beter is op deze manier, wat zij me ook verschillende keren heeft gezegd.

En toch...

Is dit eenzaamheid? Ik weet niet goed wat ik met mijn leven moet. Ik zit ondertussen met twijfels over mijn studies, mijn toekomstplannen. Ik geniet niet van het leven, ik leef gewoon, en het raast aan mij voorbij als een sneltrein.

Gisteren dan eindelijk nog eens contact met haar gehad... via internet weliswaar, maar het is beter dan niets.

Alles kwam er ineens uit. Alles wat ze niet tegen me had durven zeggen en alles wat ik misschien deep down wel wist... het moest alleen bevestigd worden.

Het verhaal dat ze het moest uitmaken van haar ouders is wel degelijk waar, maar in tegenstelling tot wat ze liet uitschijnen kwam het haar eigenlijk 'goed' uit omdat ze de relatie toch niet meer echt zag zitten.

Ik was maar een bevlieging, een stomme vergissing. Maar aangezien ze zich op die manier had laten gaan was het te laat om terug te krabbelen, en wou ze het dus toch proberen. Wat het natuurlijk alleen maar erger maakte...

Gisteren dan eindelijk nog eens contact met haar gehad... via internet weliswaar, maar het is beter dan niets.

Alles kwam er ineens uit. Alles wat ze niet tegen me had durven zeggen en alles wat ik misschien deep down wel wist... het moest alleen bevestigd worden.

Het verhaal dat ze het moest uitmaken van haar ouders is wel degelijk waar, maar in tegenstelling tot wat ze liet uitschijnen kwam het haar eigenlijk 'goed' uit omdat ze de relatie toch niet meer echt zag zitten.

Ik was maar een bevlieging, een stomme vergissing. Maar aangezien ze zich op die manier had laten gaan was het te laat om terug te krabbelen, en wou ze het dus toch proberen. Wat het natuurlijk alleen maar erger maakte...

Voor het eerst sinds de breuk maak ik mee dat mijn gevoelens beginnen te veranderen...

Ik ben niet meer de verdrietige jongen die alleen maar kan huilen en snikken... Ik begin meer en meer kwaadheid t.o.v. haar te ontwikkelen. Ze heeft me, hoewel ze had beloofd er alles aan te doen om vrienden te blijven, eigenlijk laten vallen als een baksteen. Een die blijft vallen, lijkt het wel...

En dat heb ik niet verdiend. Ik heb niks verkeerds gedaan. Zij ook niet natuurlijk, en ik begrijp wel dat het misschien niet zo gemakkelijk is om een leuk contact te houden. Maar dat ze me gewoon ?ɬºberhaupt niks meer wil zeggen gaat gewoon te ver. Ze weet ook goed genoeg dat ik er enorm hard onder lijd en toch doet ze niets om me enigszins op mijn gemak te stellen of te troosten... Ik zou zelfs in deze situatie proberen het voor haar aangenaam te maken, maar zij denkt daar blijkbaar anders over.

Ik vind het zo opmerkelijk dat 'liefde' zo verwoestend kan zijn... Het kan mensen overgelukkig maken (zo gelukkig dat je veel uit het oog verliest) en het kan mensen volledig de grond inboren (zo de grond in dat je het goede in het leven niet meer ziet). Het is met andere woorden echt blindmakend en het creëert echt oogkleppen.

Het probleem is dat dit inzien niet genoeg is om er beter mee om te kunnen gaan, want ik heb er nog altijd even veel problemen mee.

Feit is dat ik veel beter in staat zou zijn om alles te verwerken als ze nu eens eerlijk tegen mij was... Ze wil er niks over kwijt, over haar gevoelens, over mij, over alles. Ik weet gewoon niet wat er aan de hand is. Ik wil natuurlijk niet horen dat ze me gewoon niet meer wil, maar het is toch beter dan het beseffen en het verpakt te horen krijgen in de vorm van 'ik ben er niet klaar voor' of 'ik zit gewoon in de knoop met mezelf'...

Ik heb haar vandaag terug gezien na twee weken van stilte (ze was op vakantie met haar ouders). Ik heb haar proberen te benaderen maar ze was daar compleet niet happig op en zei uiteindelijk tegen mij dat ze het niet aankon om contact te hebben met mij en dat ze niet wou praten.

Ik wil gewoon duidelijkheid. Al heb je een ander, heb je me drie keer bedrogen tijdens onze relatie en ben je nu lid van een zelfmoordactiegroep, zeg het mij gewoon!!! Ik vind dat ik recht heb op de waarheid, hoe zwaar die ook is, want die in deze bodemloze put van vertwijfeling zitten is misschien nog zwaarder en in elk geval veel moeilijker om te verwerken.